ამ მოედანთან ბევრი რამ მოგონება მაკავშირებს.
მთავრი შენობა ეკლესიაა.
მარჯვნივ პატარა რესტორნები და კაფეები.
აქედან 200 მეტრის მოშორებით, გრაფიოა ოფისი, სადაც ვმუშაობდი,
ვიწოდებოდი არხიტეკტონ მეხანიკოს. არქიტექტორი რაღა.
მოკლედ, 1995 წელია.
ძლივს გამოვაღწიე საქართველოდან და ამ პატარა ზღვისპირა ქალაქში დავიდე ბინა.
პირველი შოკი: ჩავედი თუ არა, მეორე დესვე გაითიშა შუქი! სანამ გავიგე, რომ ჯიგრები გაიფიცნენ თურმე და ამიტომ ჩაქრა, მე სრული ისტრეიკა მქონდა.
ხომ წარმოგიდგენიათ, უშუქობიდან უშუქობაში ამოვყავი თავი! თან ვის ვაგინო არ ვიცი!
მეორე, რამაც გამკვირვა იყო სრული სიწყნარე. სრული!
არავინ არავის არ ესროდა და არ აყაჩაღებდა.
ყველა დასეირნობდა. მშვიდად. ბევრი ღიმილიანი სახე. ტოტალური კეთილგანწყობა. მანქანებიც კი ჩუმად მოძრაობდნენ. უსიგნალოდ და დედის გინების გარეშე.
ერთ თვის შემდეგ, უკვე მოშინაურებული ვარ.
ნაცნობ–მეგობრები ბევრი გავიჩინე. სულ ვიღაცას ვესალმები და ვიღაც მესალმება.
ამ მოედანზე ხშირად ვარ. ლუდს ვსვამ ქუჩის კაფეში. ვსადილობ. ჩვენი ოფისის შემკვეთებსაც კი ამ მოედანზე ვხვდები. ნაცნობებს ხელის აწევით ვესალმები. კარგად ვარ! სიესტაზე ოფისიდან აქ ვინაცვლებ. გამვლელებს ვაკვირდები. უკვე რესტორანშიც კი მპატიჟებენ,
ერთხელაც, დიდის ამბით რაღაც ინგლისური გაზეთი მაქვს ნაყიდი და ჭკვიანი სახით ვცდილობ წავიკითხო. ამ საქმით იმდენად ვარ გართული, რომ ვერ ვამჩნევ, ჩემს მაგიდასთან ვიღაც ჟღალ წვერებიანი ტიპი მომიჯდა. ჩაახველა, რომ შევხედე, გამიღიმა, უხარნაზარი ლუდოს კახა დამიდგა და გამეცნო, ტონი კილკვუდ! მანჩესტერ სითიი! მისი უდიდებულესობის სამხედრო ავიაციის გადამდგარი მფრინავი! ისიც ამალიადაში ცხოვრობდა. MU-ს ისტერიული ფანი და საოცრად ცნობის მოყვარე. ეს კაცი ლუდის და ვისკის გარეშე მე აღარ მინახია. მშვიდი ფეხბურთის ფანი, ღია ცისფერი თვალებით. მოკლედ მეკიხება, რაო, რას წერენო გაზეთშიო? ვიწყებ ბოდვას, მიღიმის და მეკითხება, შენაო საიდან ხარო. ავუხსენი. ახარხარდა, შენაო ხარო გიჟიო! როგორ შეიძლება გაზეთებში დაწერილის დაჯერებაო! რას ჩაჰყურებ მაგ გაზეთს სერიოზული სახითო? გამეცინა. მაგის კიტხვას ჯობია სხვა რამ გავაკეთოთო. რა მეთქი? რაო და, ეხლა გადავრეკავ და კაი ხალხს გაგაცნობო.
გადარეკა, ვიღაცას ელაპარაკა გერმანულად, თვალი ჩანიკრა, სასწრაფოდ ერთი დიიდი ბოთლი ვისკი შეუკვეთა, ხუთი დიდი კათხა ლუდით. ამის მერე, ხმამაღლა აგინა ბერძნებს და კმაყიფილი გაიტრუნა,
აი, ამდები ხანია აქ ვარ, სულ ამათ ვაგინებ და კაცი არ შენკამათებიაო!
ცოტა ხანში, მოედანზე შემოვარდა ღია, ტენტიანი ჯიპი, იქიდან გადმოხტნენ, ძალიან ლამაზი გოგო (ჰერტა), ამ გოგოს მამა (გიუნტერი) და შავგვერამნი ალესანდრო (იტალიელი).
დიდი ჟრიამულით გააცნო ტონიმ ჩემი თავი, ესაო ჩვენი ახალი მეგობარიაო სქართველოდანო. ჩვენიო! ამის პასუხად მამა შვილი გადამეხვია, იტალიაშკამ კი გადამკოცნა!
ეს იყო ჩემი პირველი შეხვედარ ევროპასთან. ევროპელებთან. ნაკრებთან ფაქტიურად.
წავიდა სუაბრი. პროგრამაში მე ვარ, ევროპაში ახალი, უცნობი ჩიტი. მეკითხებიან ყველაფერზე, მერე თავისი ისტორიების მოყოლა დაიწყეს. ცდილობენ ჩემთვის გასაგებ ინგლისურად ილაპარაკონ. ჯერ ვსვამთ, მერე, ვინაიდან პარასკევი საღამო იყო, შემოგვიერთდა ალექს მანოლოპულო, ჩემი ოფისის მფლობელი და უკვე ჩემი მეგობარი, თავის საცოლესთან ერთად. რომელმაც შეუკვეთა უამრავი რაღაცეები, კიდევ ლუდი, კიდევ ვისკი და ზევიდან უზოც დაამატა, ამაზე დანარჩენი ევროპა აყვირდა, ეს საზიზღრობაო შენ დალიე , ჩვენ რას გვერჩიო!
მოკლედ გახურდა ევროპა, ატინგიცდა!
იმღერეს, ვიმღერე!
იცეკვეს, ვიცეკვე!
მერე ისევ ვისკი, ლუდი და ბოლოსკენ ჩემში გაიღვიძა ქართველმა,
ამიტომ ვიყიდეთ უამრავი სამწვადე, სასმელი და ჩესას გავეშურეთ ყველანი.
მერე იქ რა მოხდა მახსოვს როგორც ერთი დიდი ცირკი,
მეორე დილას ევროპამ ჯიპით გამომიარა და ყველანი ერთად წავედით მეორე წრეზე.
იმ დღიდან შენზიზღდნენ, ქართველობას გვართმევენ ტიპები.
ატანა არა მაქვს მათი.
და კიდევ 37 მანეთიანები.
ეხლა ხომ მაინც გესმით ჩემი არა?!
კიაზო ბერიაშვილი
09.02.15
ამალიადა. საბერძნეთი
Комментариев нет:
Отправить комментарий