თბილისი
ვისაც გახსოვთ, მხატვრის სახლის უკან იყო ბაღი–რესტორანი, უძახდნენ გალატიონის ბაღს.
სულ კუპეები იყო და მუდმივად სავსე ხლახით.
ჩვენც, 18–20 წლის ბიჭებს, იქ გვიყვარდა ყოფნა, ყველას ვიცნობდით და ყველა გგვიცნობდა. ყველანი თეატრალურში სწავლობდნენ, მხოლოდ მე სამხატვრო აკადემიაში.მსახიობები მიკა კიკაჩეიშვილი და სანდრო თომაძე, რეისორები გია ბარაბაძე და ავთო ვარსიმაშვილი და მე.
ვიკრიბებოდით თითქმის ყოველ დღე, ვსაუბრობდით ათას რამეზე, იდეებზე და იშვიათად მომავალზე. გალაკტიონის ბაღში დაიბადა იდეა თეატრი გაგვეკეთებინა. რა თეატრი და სად, არ ვიცოდით. იდეა იყო და სურვილი, ეს კი უკვე საკმარისია, მენდეთ.
დიდი მსჯელობის მერე თავი ამოვყავით ახალგაზრდულ კლუბში ბარათაშვილის ხიდის პირველ სართულზე, სადაც შეგვიფარეს და ოცნების და ყაყანის უფლება მოგვცეს. თუ რამეს შევძლებდით, ფინანსებითაც კი დაგვეხმარებოდნენ. დეკორაცია–კოსტუმებისთვის. განათება იყო მიზერული, მაგრამ იყო.
მოკლედ, იმდენი ვქენით, რომ დავდგით ინტერმედია "როგორ იწრთობოდა ფოლადი". კლუბი კომკავშირის ქალაქკომის საკუთრება იყო. ასე რომ.
სპექტაკლი იყო თავხედურად გაჯერებული აღაც მინიშნებებით,
მაგრამ შეგვრჩა, არავინ არ დაგვეტაკა, გაატარეს. როგორც ექსპერიმენტული სპექტაკლი.
პრემიერის წინ შევიკრიბეთ გალაკტიონის ბაღში. ვინერვიულეთ, და პრემიერაზე დავაგვიანეთ მთელმა შე,ადგენლობამ! ჩავირბინეთ, და ჩვენდა გასაოცრად მაყურებელი გვიცდიდა!ახლობელ მეგობრები და ჩვენი ოჯახების წევრები.
ეს შედევრი, ქლაქკომმა ისე გააბუქა, რომ რაღაც დროის მერე, მეტხის თეატრში, სანდრო მრევლიშვილმა სპექტაკლის დადგმის უფლება მოგვცა, ვნახოთ რა გამოვაო. დაიდგა, პრემიერაც შედგა, უკვე მწარედ მოგვეკერა ქალქკომის ექპერიმენტული თეატრის სახელი. თეატრი რა, მოხეტიალე სადადგმო ჯგუფი ვიყავით, სავსენი იმედებით, გეგმებით და ამბციებით. მოკლედ, სამ ტანცუეტ, სამ პაიოტ!
ისევ გალაკტიონის ბაღში ვიკრიბებოდით. ვექიფობდით და ერთმანეთს ვაქებდით. დღემდე მიკვირს, საიდან ამ ყველაფრის ფული, ცოტა მაგრამ ხომ გვქონდა არა!?
გადის დრო, და ყველამ სხვა ქალაქში ამოვყავით თავი.
კიევში.
მაშინ კიევის 1500 წლისთავი აღინიშნებოდა და კიევში მიიწვიეს ქართული დესანტი სპექტაკლების დასადგმელად.
ბატონი დოდო ალექსიძე. ბატონი სანრდო მრევლიშვილი და ჩვენ, გალქტიონის ბაღის შემადგენლობა.
უკვე ყველფერი ძლიერ სერიოზულად იყო. მგზავრობა, სასტუმრო, კვება ჰონორარიც კი!
ცირკებიც მანდ დაიწყო!
თან რა ტემპით!
ძლიერ სასიამოვნო მაგრამ მაინც ერთი დიდი ცირკი იყო.
კიევის ახალგაზრდული თაეტრის დასი და ტექნიკური პერონალი ჩევნს განკარგულებაში გადმოვდა.
ჩვენ ჯგუფს დაემატა კიდევ ერთი, კოსტუმების მხატვარი, ეკა ჩიგოგიძე.
დავიწყეთ. ყველა თავის საქმეს აკეთებს, ჩვენი, მხატვრების სრულ განკარგულებაში იყო სადადგომო ნაწილსი გამგე, გვარად ჟეჟერა. თავისი საქმის პროფესიონალი და გამოცდილი ადამიანი.
ჟეჟერა იქნებოდა40–45 წლის, დაბალი, მსუქანი კაცი რომელიც სულ სადღაც გარბოდა და ჩვენს მოთხოვნებს ასრულებდა, დეკორაცია, კოსტუმების შეკერვა, უზარმაზარი ზადნიკის დამზადება და საერთოდ ყველაფერი რაც კი სიგიჟე დგვარტყამდა თავში.
დეკორაციის ელემენტი იყო ორი, მისთვის გაუგებარი დეტალი, რომლებიც მას პროსტრაციაში აგდებდა. ეს იყო პისუარი და ქალაქის ქსელის რადიო, აი ის, ქუჩებში ბოძებზე რომ აყენია რადიოფიცირებისათვის.
კოსტუმები გადაიტანა, დაამზადებინა, პისუარი იშოვა, ევრ გაიგო რაში გვჭირდებოდა, მაგრამ იშოვა! აი, რადიომ კი მაგრად გაჭედა! ჟეჟერამ რადიო ვერ იშოვა. კალაკოლჩიკი. ვერ შოულობს და მორჩა!დეკორაცია უკვე სცენაზეა დამონტაჟებული. რადიო კი არ არის.
ატყდა დიდი სკანდალი, ავთო თვალებს ქაჩავს და ბოლო ხმაზე მიყვირის მე, სად არის რადიო! მე ვუყვირივარ ჟეჟერას და მეც თვალებს ვუქაჩავ. კაცი გაშრა, გაოგნდა, კარგი ჩაიჩურჩულა, ხვალ იქნებაო და განწირული სახით გაქრა.
მეორე დილას მივედით, რადიო არ არის. ჟეჟერაც არ არის. არ მოსულა. ყველა კითხულობს. არავინ არ იცის სად დაიკარგა.
სადღაც შუადღისათვის მთავრ რაჟისორს ტელეფონოთ ატყობინებენ, რომ ჟეჟერა კიევის კგბშია დაკავებული, სახელმწიფო ქონების ქურდობისათვის! მთავრი რეჟისორი გავარდა, დიდ ხანს იყო კგბში, საიდანაც დბარუნდა ჟეჟერასთან ერთად. საწყალი კაცი, იყო უძინარი, მშიერი, შეშლილი თვალებით, მაგრამ ამაყად მოქონდა რადიო!
თურმე, ჩვენი ისტერიკების მერე, ჟეჟერა წავიდა საოცრად შეუარცხყოფილი, მთელი დღე დადიოდა კიევის ქუჩებში, ათავლიერებდა განათების ბოძებს.გვიან საღამოს კი გამოვიდა ქუჩაში და კრეშჩატიკის მიმდებარე ქუჩაზე აძვრა ხეზე, იქიდან როგორღავ მიუდგა იმ წყეულ რადიოს და დაიწყო მოხსნა. სწორედ ამ საინტერსო საქმიანობისას მას მიადგა მილიცის და ძლივს ჩამოხსნეს ხიდან თან რადიოც მოხსნეს როგორც ნივთმტკიცება და გააქანეს განტოფილებაში. იქ ამ საცოდავს ატენიდნენ დივერსიის მოწყობას, ვინაიდან კიევში უამრავი დელეგაცია ჩამოდიოდა ქალაქის იუბილეზე, მათ შორის ამხანაგი ბრეჟნევი ნახევრად უგონო მდგომარეობაში.
ჟეჟერას საქმე! უკვე საქმე! ეგრევე გადაიბარა კიევის საქალქაო კგბ–ს სამმართველომ და ამ ბულკივით უწყინარ კაცს ბრალდება, ანტი საბჭოთა ქმედება! მისი ახსნა რომ, ეს სპექტაკლისთვის ჭირდებოდა არავინ არ დაიჯერა და საწყალ კაცს მოუწყვეს სასტიკი პრესი. საქმე უკვე მოახსენს კიევის კგბს უფროსს, აი რა ყოჩაღები ვართო, და მხოლოდ ამ გენერალმა იკითხა, თეტრში დარეკთ და გადაამოწმეთ ამის ნათქვამიო? მხოლოდ ამის მერე გამოატანეს თეტრის მთავრ რეჟისორს ჟეჟერა და რადიოც კი აჩუქეს, რომელსაც იპარავდა.
საღამოს, ჟეჟერა მოიყვანეს მაგარი შეშინებული, დამფრთხალი, მაგარმ მაინც ამაყი, რომ თავის სიტყვა შეასულა!
როგორც ხდება, რადიო დიდი ზარზეიმით დაამგრეს დეკორაციაზე და..... მორჩა, როგოც ხდება ხშირად, რადიო აღარ დასჭირდა რეჟისორს, ავთოს.
ესე იყო ამბავი რომელიც დაიწყო გალაკტიონის ბაღში და გაგრძელდა კიევში.
ამდენი წელი გავიდა, ჩვენ კი ყველას გვახსოვს თავისი საქმის პროფესიონალი ჟეჟერა!
ბატონი ჟეჟერა.
P.S,
კიევში სხვა რაღაცეებიც მოხდა, მაგრამ ეს მერე.
კიაზო ბერიაშვილი
29.04.15
ვისაც გახსოვთ, მხატვრის სახლის უკან იყო ბაღი–რესტორანი, უძახდნენ გალატიონის ბაღს.
სულ კუპეები იყო და მუდმივად სავსე ხლახით.
ჩვენც, 18–20 წლის ბიჭებს, იქ გვიყვარდა ყოფნა, ყველას ვიცნობდით და ყველა გგვიცნობდა. ყველანი თეატრალურში სწავლობდნენ, მხოლოდ მე სამხატვრო აკადემიაში.მსახიობები მიკა კიკაჩეიშვილი და სანდრო თომაძე, რეისორები გია ბარაბაძე და ავთო ვარსიმაშვილი და მე.
ვიკრიბებოდით თითქმის ყოველ დღე, ვსაუბრობდით ათას რამეზე, იდეებზე და იშვიათად მომავალზე. გალაკტიონის ბაღში დაიბადა იდეა თეატრი გაგვეკეთებინა. რა თეატრი და სად, არ ვიცოდით. იდეა იყო და სურვილი, ეს კი უკვე საკმარისია, მენდეთ.
დიდი მსჯელობის მერე თავი ამოვყავით ახალგაზრდულ კლუბში ბარათაშვილის ხიდის პირველ სართულზე, სადაც შეგვიფარეს და ოცნების და ყაყანის უფლება მოგვცეს. თუ რამეს შევძლებდით, ფინანსებითაც კი დაგვეხმარებოდნენ. დეკორაცია–კოსტუმებისთვის. განათება იყო მიზერული, მაგრამ იყო.
მოკლედ, იმდენი ვქენით, რომ დავდგით ინტერმედია "როგორ იწრთობოდა ფოლადი". კლუბი კომკავშირის ქალაქკომის საკუთრება იყო. ასე რომ.
სპექტაკლი იყო თავხედურად გაჯერებული აღაც მინიშნებებით,
მაგრამ შეგვრჩა, არავინ არ დაგვეტაკა, გაატარეს. როგორც ექსპერიმენტული სპექტაკლი.
პრემიერის წინ შევიკრიბეთ გალაკტიონის ბაღში. ვინერვიულეთ, და პრემიერაზე დავაგვიანეთ მთელმა შე,ადგენლობამ! ჩავირბინეთ, და ჩვენდა გასაოცრად მაყურებელი გვიცდიდა!ახლობელ მეგობრები და ჩვენი ოჯახების წევრები.
ეს შედევრი, ქლაქკომმა ისე გააბუქა, რომ რაღაც დროის მერე, მეტხის თეატრში, სანდრო მრევლიშვილმა სპექტაკლის დადგმის უფლება მოგვცა, ვნახოთ რა გამოვაო. დაიდგა, პრემიერაც შედგა, უკვე მწარედ მოგვეკერა ქალქკომის ექპერიმენტული თეატრის სახელი. თეატრი რა, მოხეტიალე სადადგმო ჯგუფი ვიყავით, სავსენი იმედებით, გეგმებით და ამბციებით. მოკლედ, სამ ტანცუეტ, სამ პაიოტ!
ისევ გალაკტიონის ბაღში ვიკრიბებოდით. ვექიფობდით და ერთმანეთს ვაქებდით. დღემდე მიკვირს, საიდან ამ ყველაფრის ფული, ცოტა მაგრამ ხომ გვქონდა არა!?
გადის დრო, და ყველამ სხვა ქალაქში ამოვყავით თავი.
კიევში.
მაშინ კიევის 1500 წლისთავი აღინიშნებოდა და კიევში მიიწვიეს ქართული დესანტი სპექტაკლების დასადგმელად.
ბატონი დოდო ალექსიძე. ბატონი სანრდო მრევლიშვილი და ჩვენ, გალქტიონის ბაღის შემადგენლობა.
უკვე ყველფერი ძლიერ სერიოზულად იყო. მგზავრობა, სასტუმრო, კვება ჰონორარიც კი!
ცირკებიც მანდ დაიწყო!
თან რა ტემპით!
ძლიერ სასიამოვნო მაგრამ მაინც ერთი დიდი ცირკი იყო.
კიევის ახალგაზრდული თაეტრის დასი და ტექნიკური პერონალი ჩევნს განკარგულებაში გადმოვდა.
ჩვენ ჯგუფს დაემატა კიდევ ერთი, კოსტუმების მხატვარი, ეკა ჩიგოგიძე.
დავიწყეთ. ყველა თავის საქმეს აკეთებს, ჩვენი, მხატვრების სრულ განკარგულებაში იყო სადადგომო ნაწილსი გამგე, გვარად ჟეჟერა. თავისი საქმის პროფესიონალი და გამოცდილი ადამიანი.
ჟეჟერა იქნებოდა40–45 წლის, დაბალი, მსუქანი კაცი რომელიც სულ სადღაც გარბოდა და ჩვენს მოთხოვნებს ასრულებდა, დეკორაცია, კოსტუმების შეკერვა, უზარმაზარი ზადნიკის დამზადება და საერთოდ ყველაფერი რაც კი სიგიჟე დგვარტყამდა თავში.
დეკორაციის ელემენტი იყო ორი, მისთვის გაუგებარი დეტალი, რომლებიც მას პროსტრაციაში აგდებდა. ეს იყო პისუარი და ქალაქის ქსელის რადიო, აი ის, ქუჩებში ბოძებზე რომ აყენია რადიოფიცირებისათვის.
კოსტუმები გადაიტანა, დაამზადებინა, პისუარი იშოვა, ევრ გაიგო რაში გვჭირდებოდა, მაგრამ იშოვა! აი, რადიომ კი მაგრად გაჭედა! ჟეჟერამ რადიო ვერ იშოვა. კალაკოლჩიკი. ვერ შოულობს და მორჩა!დეკორაცია უკვე სცენაზეა დამონტაჟებული. რადიო კი არ არის.
ატყდა დიდი სკანდალი, ავთო თვალებს ქაჩავს და ბოლო ხმაზე მიყვირის მე, სად არის რადიო! მე ვუყვირივარ ჟეჟერას და მეც თვალებს ვუქაჩავ. კაცი გაშრა, გაოგნდა, კარგი ჩაიჩურჩულა, ხვალ იქნებაო და განწირული სახით გაქრა.
მეორე დილას მივედით, რადიო არ არის. ჟეჟერაც არ არის. არ მოსულა. ყველა კითხულობს. არავინ არ იცის სად დაიკარგა.
სადღაც შუადღისათვის მთავრ რაჟისორს ტელეფონოთ ატყობინებენ, რომ ჟეჟერა კიევის კგბშია დაკავებული, სახელმწიფო ქონების ქურდობისათვის! მთავრი რეჟისორი გავარდა, დიდ ხანს იყო კგბში, საიდანაც დბარუნდა ჟეჟერასთან ერთად. საწყალი კაცი, იყო უძინარი, მშიერი, შეშლილი თვალებით, მაგრამ ამაყად მოქონდა რადიო!
თურმე, ჩვენი ისტერიკების მერე, ჟეჟერა წავიდა საოცრად შეუარცხყოფილი, მთელი დღე დადიოდა კიევის ქუჩებში, ათავლიერებდა განათების ბოძებს.გვიან საღამოს კი გამოვიდა ქუჩაში და კრეშჩატიკის მიმდებარე ქუჩაზე აძვრა ხეზე, იქიდან როგორღავ მიუდგა იმ წყეულ რადიოს და დაიწყო მოხსნა. სწორედ ამ საინტერსო საქმიანობისას მას მიადგა მილიცის და ძლივს ჩამოხსნეს ხიდან თან რადიოც მოხსნეს როგორც ნივთმტკიცება და გააქანეს განტოფილებაში. იქ ამ საცოდავს ატენიდნენ დივერსიის მოწყობას, ვინაიდან კიევში უამრავი დელეგაცია ჩამოდიოდა ქალაქის იუბილეზე, მათ შორის ამხანაგი ბრეჟნევი ნახევრად უგონო მდგომარეობაში.
ჟეჟერას საქმე! უკვე საქმე! ეგრევე გადაიბარა კიევის საქალქაო კგბ–ს სამმართველომ და ამ ბულკივით უწყინარ კაცს ბრალდება, ანტი საბჭოთა ქმედება! მისი ახსნა რომ, ეს სპექტაკლისთვის ჭირდებოდა არავინ არ დაიჯერა და საწყალ კაცს მოუწყვეს სასტიკი პრესი. საქმე უკვე მოახსენს კიევის კგბს უფროსს, აი რა ყოჩაღები ვართო, და მხოლოდ ამ გენერალმა იკითხა, თეტრში დარეკთ და გადაამოწმეთ ამის ნათქვამიო? მხოლოდ ამის მერე გამოატანეს თეტრის მთავრ რეჟისორს ჟეჟერა და რადიოც კი აჩუქეს, რომელსაც იპარავდა.
საღამოს, ჟეჟერა მოიყვანეს მაგარი შეშინებული, დამფრთხალი, მაგარმ მაინც ამაყი, რომ თავის სიტყვა შეასულა!
როგორც ხდება, რადიო დიდი ზარზეიმით დაამგრეს დეკორაციაზე და..... მორჩა, როგოც ხდება ხშირად, რადიო აღარ დასჭირდა რეჟისორს, ავთოს.
ესე იყო ამბავი რომელიც დაიწყო გალაკტიონის ბაღში და გაგრძელდა კიევში.
ამდენი წელი გავიდა, ჩვენ კი ყველას გვახსოვს თავისი საქმის პროფესიონალი ჟეჟერა!
ბატონი ჟეჟერა.
P.S,
კიევში სხვა რაღაცეებიც მოხდა, მაგრამ ეს მერე.
კიაზო ბერიაშვილი
29.04.15
Комментариев нет:
Отправить комментарий