მატრაბაზობა
–––––––––––––

პანიკა.
ნახევრად  მოდელირებული, ნახევრად რეალური.
27 ივლისს, გაეროს უშიშროების საბჭო განიხილავს მალაიზიური სამგზავრო თვითმფრინავის ჩამოგდების საგამოძიებო კომისიის შექმნის საკითხს.
რუსები კუთხეში ჰყავთ მიყენებული და  დასაჯელად ამზადებენ. რუსეთს ეს არ უნდა და ყველა ხერხით ცდილობა გამოძვრომას.
ევაჭრნენ ანგლო საქსებს, ყველა და ყველაფერი დათმეს. ირანიც და სირიაც. უშედეგოდ. დათმეს ასადი და პასუხად მიიღეს თურქეთის ამ კვირის შეტევა სირიაზე. ავიაციით. ირანი დათმეს და ეგრევე დავარდა ფასები ნავთობზე.
უკრაინას ყველა ვარიანტში დაათმობინებენ. იქ საქმე უკვე გადაწყვეტილია. აბორტის ნარჩენი ნოვო როსსია განწირულია. იქ შანსები განულდა.
ერთადერთი შანსი წკმუტუნით ქუსლზე კბენისა დარჩათ სიტუაციის არევა ყრაბაღში და საქართველო. ყარაბაღით უპასუხეს თურქეთს, საქართველოთი ანგლო საქსებს.
ყველაფერი იმდენად ზედაპირზე დევს, რომ უკვე სასაცილოც აღარაა.
რეგიონში ისეთი სამხედრო  კონცენტრაციაა, ისეთი ძალებია ამოძრავებული  რომ რუსების განწირული ჩალიჩი შედგად მხოლოდ ძაბვს სიტუაციას რეგიონში, რაც ნერვიულების ასაგდებადა გაკეთებული..
ნერვიულები  კ ი რეგიონში  აღარ დარჩნენ, სომხების და ქართველების მაიმუნი ხელისუფლებების გარდა.
ამათაც ეგრევე მოაყომარებენ როგორც კი დადგება შესაბამისი მომენტი.
ასე რომ ნუ  ნერვიულობთ.
ALL WILL BE OK!

ჩემი პატარა

ჩემი.
ჩემი პატარა.
ჩემი პატარა ქალაქი.

ქალაქებს არ ვირჩევთ.
ქალაქები გვირჩევენ ჩვენ.  განურჩევლად წარმოშობისა თუ სოციალური სტატუსისა. ამიტომაც რთულია მათთან განშორება, სამუდამოდ ან დიდი ხნით.
არც არის გასაკვირი, რომ ყოველთვის ვადარებთ ჩვენს ქალაქს უცხო მხარისას. სადაც ბედი მოგვახვედრებს.
ქალაქები გავკომპლექსებენ.
როგრც ვერ გამხელილი სიყვარული სიყმაწვილისას.
წლების წინ ერთი ნაცნობი პირველად მოხვდა ჩაოხრებული, ბნელი თბილისიდან
პარიზში. როცა დაბრუნდა, გაუჩერებლად ლაპარაკობდა ნანახზე. თან  ამბოდა, რომ როგორც თბილისსა და პატარა სოფელს შორისაა სხვაობა,   ისევეა  პარიზსა და თბილისს შორისო. ორ სამ თვეში იგივე ნაცნობი გაემგზავრა ლონდონში.
ჩამოვიდა დადუმებული. დიდი გამოკითხვების შემდეგ ხმა ამოიღო და გვამცნო, რომ ლონდონთან შედარენით პარიზი დიდი სოფელია.
ლონდონში მან იგრძნო, თუ რას ნიშნავს  იმპერიის დედაქალაქი.
მდიდარი, ამბიციური, ამაყი იმპერიის დედაქალაქი.
ჩვენ მოვახერხეთ, რომ ჩევნი ქალაქი გამოვაკეთეთ, მივალაგეთ,  დავასუფთავეთ და ეგრვე ხელი ვკარით, მოვიძულეთ, ვუთხარით, აღარ მიყვარხარ!
ქალაქმა, როგორც მიტოვებულმა საყვარელმა ქალმა,  სამაგიერო გადაგვიხადა.
ეხლა ისევ დავდივართ ჩაოხებულ, დაულაგებლ ქალაქში.
ის კვლავ სოფლის ორღობის დედაკაცად ვაქციეთ.
შურიან, დაბოღმილ დედაკაცად. რომელიც აღარც შემთხვევით ოჯახის უფროსს  უვარს და შვილებსაც რცხვენიათ მისი.
თუ  უთხარი, რომ ის ძალიან გიყვარს, იბნევა და გეუბნება, ნუ ხარ ასე თბილი. ძალიან გთხოვ!
მან იცის რომ გიყვარს, გულით გიყვარს. მაგრამ იბნევა და გერიდება. რათა ისევ არ  აწყენინო. არაფერი დაუშავო. ის ისევ და ისევ ჯიუტად მზად არის უყვრდეს და უყვარდეთ. მას ეს ძალიან უნდა, მაგრამ ეს ყველაფერი აშინებს და აბნევს.
ამიტომაც ყოველ დღე თვალს გავახელთ თუ რა, მაშინვე გულში გავიფიქროთ,  რომ ის ძალიან  გვიყვარს. რომ  ყველაფერი კარგად იქნება.
ჩვენი პატარა ამას მიხვდება. უაცილებლად მიხვდება და გაგვიღიმებს.

ჩვენ ხომ ეს ღიმილი გვინდა.

სხვა რა უნდა მოსთხოვო.
დანარჩები ხომ ჩვენი გასაკეთებელია.

კიაზო ბერიაშვილი
08. 07.15