ჩემი პატარა

ჩემი.
ჩემი პატარა.
ჩემი პატარა ქალაქი.

ქალაქებს არ ვირჩევთ.
ქალაქები გვირჩევენ ჩვენ.  განურჩევლად წარმოშობისა თუ სოციალური სტატუსისა. ამიტომაც რთულია მათთან განშორება, სამუდამოდ ან დიდი ხნით.
არც არის გასაკვირი, რომ ყოველთვის ვადარებთ ჩვენს ქალაქს უცხო მხარისას. სადაც ბედი მოგვახვედრებს.
ქალაქები გავკომპლექსებენ.
როგრც ვერ გამხელილი სიყვარული სიყმაწვილისას.
წლების წინ ერთი ნაცნობი პირველად მოხვდა ჩაოხრებული, ბნელი თბილისიდან
პარიზში. როცა დაბრუნდა, გაუჩერებლად ლაპარაკობდა ნანახზე. თან  ამბოდა, რომ როგორც თბილისსა და პატარა სოფელს შორისაა სხვაობა,   ისევეა  პარიზსა და თბილისს შორისო. ორ სამ თვეში იგივე ნაცნობი გაემგზავრა ლონდონში.
ჩამოვიდა დადუმებული. დიდი გამოკითხვების შემდეგ ხმა ამოიღო და გვამცნო, რომ ლონდონთან შედარენით პარიზი დიდი სოფელია.
ლონდონში მან იგრძნო, თუ რას ნიშნავს  იმპერიის დედაქალაქი.
მდიდარი, ამბიციური, ამაყი იმპერიის დედაქალაქი.
ჩვენ მოვახერხეთ, რომ ჩევნი ქალაქი გამოვაკეთეთ, მივალაგეთ,  დავასუფთავეთ და ეგრვე ხელი ვკარით, მოვიძულეთ, ვუთხარით, აღარ მიყვარხარ!
ქალაქმა, როგორც მიტოვებულმა საყვარელმა ქალმა,  სამაგიერო გადაგვიხადა.
ეხლა ისევ დავდივართ ჩაოხებულ, დაულაგებლ ქალაქში.
ის კვლავ სოფლის ორღობის დედაკაცად ვაქციეთ.
შურიან, დაბოღმილ დედაკაცად. რომელიც აღარც შემთხვევით ოჯახის უფროსს  უვარს და შვილებსაც რცხვენიათ მისი.
თუ  უთხარი, რომ ის ძალიან გიყვარს, იბნევა და გეუბნება, ნუ ხარ ასე თბილი. ძალიან გთხოვ!
მან იცის რომ გიყვარს, გულით გიყვარს. მაგრამ იბნევა და გერიდება. რათა ისევ არ  აწყენინო. არაფერი დაუშავო. ის ისევ და ისევ ჯიუტად მზად არის უყვრდეს და უყვარდეთ. მას ეს ძალიან უნდა, მაგრამ ეს ყველაფერი აშინებს და აბნევს.
ამიტომაც ყოველ დღე თვალს გავახელთ თუ რა, მაშინვე გულში გავიფიქროთ,  რომ ის ძალიან  გვიყვარს. რომ  ყველაფერი კარგად იქნება.
ჩვენი პატარა ამას მიხვდება. უაცილებლად მიხვდება და გაგვიღიმებს.

ჩვენ ხომ ეს ღიმილი გვინდა.

სხვა რა უნდა მოსთხოვო.
დანარჩები ხომ ჩვენი გასაკეთებელია.

კიაზო ბერიაშვილი
08. 07.15