Рукописи не горят–2

რომანში ერთი რამ ფიქსირდება ზუსტად, დროსა და სივრცეში.

ვოლანდი (ფალანდი) მოსკოვში გამოგზავნილია  კონკრეტული მიზნით, დაიცვას ოსტატი! აარიდოს მას ყველა ის უბედურება, რომლითაც მას ემუქრება რუსული საზოგადოება. ნაძირალების ჯგრო, რომელთაც ერთი სული აქვთ გასრისონ ოსტატი, გაანადგურონ.
ამისთვის ვოლანდის გუნდში შედიან დემონები და მკვლელები.
სიკვდილის დემონი გელლა, დემონი აზაზელო, დემონები კატა ბეჰემოტი და კოროვიოვი.
ისინი, ებრძვიან ყველას ვინც ოსტატს დაუპირისპირდა, ვინც მისი დაჩაგვრა სცადა.
ამ დროს ისინი მიმართავენ ცეცხლით განწმენდის რიატუალს.
ცეცხლი  ანადგურებს:
მასსოლიტს,
კრიტიკოს ლატუნსკის ბინას.
გრიბოედოვის რესტორანს.
სავალუტო  გასტრონომს.
N50 ბინას.
ყველაფერს სადაც ბოლშევიკური მოსკოვის, რუსეთის ბოროტი სული ტრიალებს.
იწვის ყველაფერი, რასაც კი ოდნავი შეხება აქვს ოსტატის ბედთან
სრულდება ცეცხლით აგნწმენდის რიტუალი. სხვა ახსნა ამას არა აქვს.
 რამდენიმე დღეში, აღდგომის წინა დღეს, ვოლანდის დემონთა კრებული ასრულებს თავის მისიას.
მათ გადაარჩინეს ოსტატი და მისი საყვარელი ქალი, ბოლშევიკი ბონზის ცოლი.
ისინი დააბრუნეს მათ საცხოვრებელში. სარდაფში.
დაუბრუნეს რომანის ხეკნაწერი.
მთელის მოსკოვის ლიტერტურული ელიტა იმ დონეზე დააშინეს, რომ ამ არარაობებს შიშისგან აკანკალებდათ.

მოკლედ, ვოლანდმა და დემონებმა დავალება შეასრულეს და მოსკოვის დატოვების წინ, ვოლანდი ერთერთი სახლისსახურავ ვერანდაზე ზის და გაჰყურებს ქალაქს, რომელიც მას ეზიზღება. ელოდება თავის დემონებს, რომლებიც საბოლოოდ ატარებან დასჯის და ცეცხლით განწმენდის რიტუალს.

ვოლანდი, როგორც პილატე პონტოელი, დიადი პროკურატორი თავი დროზე ერშალაიმს გაჰყურებდა მი წინ გადაშლილ ქალაქს, რომელის ეზიზღებოდა, ვინაიდან გრძნობდა რომ იეუშას სიკვდილი მის სახელს და ბედს დაუკავშირდებოდა.
სწორედ მსგავსი ტექსტით არჭერს ბუკგაკივი ვოლანდის განცდებს, როცა ის მოსკოვს დაჰყურებს.

სუტად ამ დროს, ვერანდაზე შემოდის ლევი  მათე, რომელცი მიმართავს თხოვნით ვოლადს, წყვდიადის  მბრძანებელს, იეუშას სახელით,  რათა მან ოსტატს მიანიჭოს სიმშვიდე. და წაიყვანოს ის თავისთან.
და თწვენ რატომ არ მიგყავთ თქვენთან ნათელში, მონავ? კითხულობს ვოლანდი.
მას არ დაუმსახურებია ნათელი, მან დაიმსახურა სიმშვიდე! პასუბს იეუშას წარმოგზავნილი.
კარგი! გადაეცი რომ შესრულებილი იქნება. მაბობს ვოლანდი.
მან კიდევ გთხოვა, რომ მარგარიტაც წაიყვანოთ!
აი ეთქვენოდ ვერ მოვიფიქრებდი! პასუხობს ვოალნდი და მაშინვე მკვლელ აზაზელოს აგზავნის დავალების აღსასრულებლად.

ამ სცენაში საყურადღებოა ის, თუ როგორი ურთიერთობაა ვოლანდს და იეუშას შორის.
ეს ურთიერთობა ჩვენთვის მულოდნელად, სავსეა ურთიერთთ პატივისცემით და ყველაფერზე მაზად მყოფი ვლოანდი სულ სხვა სახით ისახება, ჩვენს წინ. იგი სარკატულია, მაგრამ ზომიერად, იგი შეიძლება არ ეთანხმება იეუშას მაგრამ მომეტალურად ასრულებს მის სურვილებს. ჯამში, ეს ორი ერთ გუნდად შეიძლება აღვიქვათ. გუნდი, რომელცი პატივიცემით ეპყრობია ერთურთს და ყოველთვის მზად არიან ერთმანეთს დაეხმარონ.
იეუშა ამ სიტუაციაში წამყვანი ფიგურაა, ვოლანდი კი მისი ქვეშერმდომი.
 ამ ვერანდაზე ოსტატის და მარგარიტას მოკვლის ბრძანება გაიცა იეუშას მიერ.
ვოლანდმა ეს მკვლელობა მომენტალურად აღასრულა.

Но тут что-то заставило Воланда отвернуться от города и обратить свое внимание на круглую башню, которая была у него за спиною на крыше. Из стены ее вышел оборванный, выпачканный в глине мрачный человек в хитоне, в самодельных сандалиях, чернобородый.

− Ба! − воскликнул Воланд, с насмешкой глядя на вошедшего, − менее всего можно было ожидать тебя здесь! Ты с чем пожаловал, незваный, но предвиденный гость?

− Я к тебе, дух зла и повелитель теней, − ответил вошедший, исподлобья недружелюбно глядя на Воланда.

− Если ты ко мне, то почему же ты не поздоровался со мной, бывший сборщик податей? − заговорил Воланд сурово.

− Потому что я не хочу, чтобы ты здравствовал, − ответил дерзко вошедший.

− Но тебе придется примириться с этим, − возразил Воланд, и усмешка искривила его рот, − не успел ты появиться на крыше, как уже сразу отвесил нелепость, и я тебе скажу, в чем она, − в твоих интонациях. Ты произнес свои слова так, как будто ты не признаешь теней, а также и зла. Не будешь ли ты так добр подумать над вопросом: что бы делало твое добро, если бы не существовало зла, и как бы выглядела земля, если бы с нее исчезли тени? Ведь тени получаются от предметов и людей. Вот тень от моей шпаги. Но бывают тени от деревьев и от живых существ. Не хочешь ли ты ободрать весь земной шар, снеся с него прочь все деревья и все живое из-за твоей фантазии наслаждаться голым светом? Ты глуп.

− Я не буду с тобой спорить, старый софист, − ответил Левий Матвей.

− Ты и не можешь со мной спорить, по той причине, о которой я уже упомянул, − ты глуп, − ответил Воланд и спросил: − Ну, говори кратко, не утомляя меня, зачем появился?

− Он прислал меня.

− Что же он велел передать тебе, раб?

− Я не раб, − все более озлобляясь, ответил Левий Матвей, − я его ученик.

− Мы говорим с тобой на разных языках, как всегда, − отозвался Воланд, − но вещи, о которых мы говорим, от этого не меняются. Итак…

− Он прочитал сочинение мастера, − заговорил Левий Матвей, − и просит тебя, чтобы ты взял с собою мастера и наградил его покоем. Неужели это трудно тебе сделать, дух зла?

− Мне ничего не трудно сделать, − ответил Воланд, − и тебе это хорошо известно. − Он помолчал и добавил: − А что же вы не берете его к себе, в свет?

− Он не заслужил света, он заслужил покой, − печальным голосом проговорил Левий.

− Передай, что будет сделано, − ответил Воланд и прибавил, причем глаз его вспыхнул: − И покинь меня немедленно.

− Он просит, чтобы ту, которая любила и страдала из-за него, вы взяли бы тоже, − в первый раз моляще обратился Левий к Воланду.

− Без тебя бы мы никак не догадались об этом. Уходи.

Левий Матвей после этого исчез, а Воланд подозвал к себе Азазелло и приказал ему:

− Лети к ним и все устрой.

და ეს ყველაფერი დასრულდა ხანძრით, ცეცხლით განწმენდის რიტუალით.

ალბათ!

კიაზო ბერიაშვილი
26.06.15