ყველა ფერი ან არა ფერი

ყველას გვინდა ყველაფერი.
აქ და ეხლა.
სასწრაფოდ.

ძლივს მივეჩვიეთ წყნარად დაკვირვებას, მშვიდად შეფასებას, შედეგების დალოდებას.
ძნელი ყოფილა ეს პროცესი. რთული.
ამის შეჩვევა სიდინჯეს მოითხოვს.
აგერ, ა! აქვეა! ხელის გაწვდენაზე! აბა ჰე, წინ. მხოლოდ წინ!
ამ ისტერიულმა რეაქციებმა დაგვღალა. გამოგვფიტა.
ადგილზე გაჩერება ძლივს ვისწავლეთ.
ძლივს მივხვდით, რომ მართლაც სწორი საქციელია მდინარის პირას ჩამოჯდომა. ბევრად უფრო აზრიანია, ვიდრე ცმუკვა და აღტკინება.
როცა ჩერდები, გაქვს დრო გარემო ყურადღებით დაათვალიერო. რაღაცეები შენიშნო, ზოგი რამ ჩაინიშნო. მხლოდ ამის მერე აქვს აზრი მოძრაობას. წინსვლის მცდელობას.
რაოდენ უცნაურიც არ უნდა იყოს, ზუსტად ამგვარი გამოცდილების მიღება იყო მთავარი მიზანი.
გევსწავლა ეს უმარტივესი ქმედება.
შეჩერება და დაფიქრება.
როგორც მგონია, ეს მიზანი სხვებმა მოიფიქრეს, სხვებმა დაგვისახეს ეს ამოცანა და სხვები უწევენ მონიტორინგს ამ პროცესს. თან უწყვეტ რეჟიმში.
ამას ემსახურებოდა, ზოგიერთის დროებით ქვეყნიდან გაყვანა რათა მომავალში საჭიროებისას ახლების ძებნა არ გამხდარიყო საჭირო.
ვინც დავრჩით, ჩვენ ყოველდღიურად გვიტარებენ ტესტირებას. აბა, როგორ და რა ვისწავლეთ. რა გავიაზრეთ. რაში დავრწმუნდით.
ჯერ, სურვილები ჩამოგვაწერინეს. შევსებული სურვილ ბარათები ყურადღებით შეისწავლეს. მხოლოდ ამის მერე დაიწყეს საერთო ეროვნული ვაქცინაცია.
დიაგნოზი ხომ უკვე ხელთ ჰქონდათ.
ეს კი მთავარია ვაქცინის შესარჩევად.
სანიტრებიც დიდი ყურადღებით შეარჩიეს. თან ისე, რომ მათ ეგონათ რომ რაც მიიღეს, მათი დამსხურება იყო და არის. განსაკუთრებულობის გრძობა გაუღვივეს იშვიათი პირადი შეხვედრებით და ოფიციალური ვიზიტებით.
პარალელურ რეჟიმში დაიწყეს პრე ტესტები, შემდეგ გადავიდნენ სერიოზულ ტესტირებაზე. ეხლა კი დამასრულებელ ეტაპზე არიან სანიტრების და ჩვენ, პაციენტები. ფაქტიურად ეროვნულ გამოცდებს გვაბარებინებენ. უანრ ჩვევებში სანიტრებმა მინიმალური ქულები ან სულაც "0" მიიღეს. სწორედ ეს დაბალი ქულები გახდა ვაქცინაციის დაწყების ნიშანი. უანრ ჩვევების გარდა, ლოგიკურ ახროვნებაში ტესტებიც ჩააგდეს სანიტრებმა. მაგრამ ჩვენ უკეთესი ქულები ავიღეთ. ტესტი მოულოდნელად ჩაგვიტარეს რეციდივის არსებობაზე. ამისთვის შემგვთავაზეს ტესტი "საიდან მოვდივართ" ცნობილი პერსონების სახით.
რეციდივის არსებობა დადასტურდა, მაგრამ მცირე დოზით. ეს უკვე კარგია.
ანტიდოტიც შეიქმნა. ეხლა ადამიანებზე გამოცდა მიდის. ჩვენზე გამოცდა.
ამავე დროს ძალიან ძველი ქიმერებიც კი გააცოცხლეს ტესტირებისთვის . სანიტრებმა ეს ტესტიც ჩააგდეს. ანტი დოტი რიგის ლაბორატორიაში შემუშავდა. ეხლა ზუსტად ამ ანტიდოტს იყენებენ.
რათა არ გადავღლილიყავით, უწყვეტ რეჟიმში გვაყურებინეს მეცნიერებას ზვარაკად შეწიტული სანიტრების სისულელეები.
გაირკვა რომ ესეც ანტოდოტია. ორიგინალური მაგრამ ეფექტური.

რაც მთავარია, ჩვენში მყარად დაფიქსირდა ფაცი ფუცის უშედეგობა.
ჩამოყალიბებულ სახეს იღებს სხვის იმედად ყოფნის არასერიოზულობა.
თითქმის გენეტიკურ დონეზე,სხვის ქისაში მონეტების ჩხარუნის მშვიდად ატანა და საკუთარი ქისის გავსებაზე ზრუნვის პრიორიტეტულობის დაფიქსირება.
ჩვენ იმ ეტაპზე ვართ, როცა იმ ხალხის დაბრუნება მოთხოვნილებად იქცა. სრულიად გააზრებულ, პრაგმატულ მოთხოვნილბად.
სანიტრების შეცვლის აუცილებლობაც დადაგა დღის წესრიგში.
სანიტრების, რომლებიც პაციენტებად იქცნენ.

მორიგ ტესტამდე მეგობრებო.
ცოტაღა დარჩა.

კიაზო ბერიაშვილი
23.05.15

ქუხილი

ბატონო.
გარე პერიმეტრის დარაჯი მოვიდა. შემოვიდეს?
კი.

კარებში, აჩაჩული, ნერვიული ტიპი შემოდის. უფრო სწორად, შემოიპარება.
დიდი ზრგჩნათით. უფრო დიდი, მძიმე ჩემოდნით. გაოფლილი, თბილი ქუდით და სტროლიაბიით იღლიაში გარჭობილი.

– რას გევხარ? საიდან მოდიხარ?
– მეე, ბატონო, თბილისი–სიკტივკარის  მატარებლიდან.
– შენ რას დაწოწიალებ? რა გინდოდა სიკტრივკარში. სხბის ზონაში?
– ბატონო, მე იდეაში თბილისი–რიგის მატარებელზე მქონდა ბილეთი. ამათ კი აურდაურიეს ყველაფერი და სხვა მატარებელში აღმოვჩნდი.
დიდი წვალებით ჩამოვხტი და აქამდე ფეხით ვიარე.
–  კარგი, მოყევი როგორაა საქმეები/
–  ეხლავე ბატონო/
როგორც მოგახსენეთ წინა ბარათში, გეგმის შესრულებას შევუდექი. ცოტა გავწვალდი რადგან, ბატონი ნიცშე ძლერ განაწყენდა. მეო, თქვენ ვინ გგონივართო, ყველა დებილთან რატომ მთზრითო. არ ესმის რით ვერ გაიგეთ და მე ვიჩივლებო.
დიდი დრო წაიღო დამშვიდებამ. ამისთვის შავი კაცის ხალხი დავიხმარე.
– მოკლედ!
აუცილებლად ბატონო.
ჰო, გეფმაზე ვყვებოდი.
ამსითვის საქმეში ჩავრთეთ მისი მდივან რეფრენტი და ოფიციანტი.
ნუ ბარხობთ ბატონო! ეს ერთი კაცია. უბრალოდ ძლერ იდიოტია და ვერფერს ვერ ხვდება.
მად;ობთ.
სადღაც ფოტო მქონდა.... წხლავე ბატონო.......
– ვიცი. შავ კაცთან გავიცანი, ქათქათა სახლის ტუალეტში. ტიროდა.
– ვაგრძელებ.
მოკლედ, ამ დებიმა იმ იდიოტდ დაავალა, მორიგი სისულელე. ეხლა იდიოტი რიდი იდიოტია. მაშინვე ღრიალით დაიწყო ბევრი სისელელის კეთება.
არ გამოუვიდა, რაშიც კოლეგები დამეხმარნენ. მადალობა მათ.
არ გამოუვიდა, უფროსის გამოსახლება, მასზე მაღალმა გვთხოვა, ჩემია არ აწყენინოთო. ხო, არ მოვიდა ბანკის უფროსის მოხსნა. ისევ მაღალმა, ეგეც ჩემიაო. მოკლედ სადაც არ წახვალ ჩემია, ჩემიაო, ბატონო! გაგვაწამა სერ!
უპს, უკაცრავად!
მოლოს ჩემმა ნიღჩმა კოლეგამ. დიახ იცნპბთ. კოლეგამ მოიგონა დევალვაცინობის თამაში, რიმელსაც უსკრულის პირას თმაშობენ, ყანაში, დებილი და იდიოტი მაშინვე აზარტულად ჩაერთნენ და თავისი გუნებიანად უკვე მზად არიან ფატალური ფნალისთვის. ვგულისხმობ გადასხტომად სერ.შუა თამაშში დებილმა იდიოტის გუნდში დრამატული გაძევებები განახორციელა და ბეყეებს სიტყვით მმართა. ასე იყო საჭიროო.
დააჯერა სერ, მაგრამ ბოლომდე ვერ.
 ამიტომ გეგმა "ბ" დაგცჭირდა. გეგმის მონაწილეები სიხარულით დათანმდნენ. კიდევ როდის და სად ვნახავთ დებილს და იდიოტს ერთ ტერიტორიაზეო.
ეხლა სწორედ მა გეგმის შესრულების ეტაპზე ვართ ბატონო.
ჰო, დამავიწყდა. მარალმა შავთ კაცთან შეთანხმრბით, მაგარი ხოხმა გააძრო. სახელად "რეიტინგები".
დავოდ მიჭიერია მაღალი სერ!
ამაზე ისეთი ხმაური ატყდა ტერიტორიაზე და ისეთი პულსის ამვარდნები, რომ სიტყვები არ მყოფნის.
საქმეებმა მოითხოვეს ჩემი რიგაში გამგზავრება. არა სერ, არა! ყველაფერი წერსიგშია. ობრა;ოდ ხომ იცით თვალტურის მიდევნება უნდა.
აი ბატონო დატომ მოვხვდი კინაღამ სიკტივკარში რიგის ნაცვლად. სერ!
ეს მოკლე ბატონო. წერილობით სამ ეგზემპლარად მოგართმევთ დილას.

აჰ, მესსირ! არ ღორს! არ დამიმსხურებია!
მადლობთ მესსირ! დიდი მადლობა!

მომსვლელი ჰაერში კაქრა, მხოლოდ ღიმილი ეყიდა ჰაერში.

ბატონმა, ფდარეკა ზევით.
თქვა, ყველაფერი წესრიგშია. როგორც შევთახმდით იშუა.
ყოველთვის მზად ვარ.

კარგად იყავი მეგობარო!

შემდეგ გადაიხახარა, წრმოიდგინა რეენი დაატრიალა სათვალინმა.
სოლოლაკის თავზე მაშინვე იქუხა და მინები ჩაიმტვრა.

კიაზო
13.5.15

გალაკტიონის ბაღი

თბილისი
ვისაც გახსოვთ, მხატვრის სახლის უკან იყო ბაღი–რესტორანი, უძახდნენ გალატიონის ბაღს.
სულ კუპეები იყო და მუდმივად სავსე ხლახით.
ჩვენც, 18–20 წლის ბიჭებს, იქ გვიყვარდა ყოფნა, ყველას ვიცნობდით და ყველა გგვიცნობდა.  ყველანი თეატრალურში სწავლობდნენ, მხოლოდ მე სამხატვრო აკადემიაში.მსახიობები  მიკა კიკაჩეიშვილი და სანდრო თომაძე, რეისორები გია ბარაბაძე და ავთო ვარსიმაშვილი და მე.
ვიკრიბებოდით თითქმის ყოველ დღე, ვსაუბრობდით ათას რამეზე, იდეებზე და იშვიათად მომავალზე. გალაკტიონის ბაღში დაიბადა იდეა თეატრი გაგვეკეთებინა. რა თეატრი და სად, არ ვიცოდით. იდეა იყო და სურვილი,  ეს კი უკვე საკმარისია, მენდეთ.
დიდი მსჯელობის მერე თავი ამოვყავით ახალგაზრდულ კლუბში ბარათაშვილის ხიდის პირველ სართულზე, სადაც შეგვიფარეს და ოცნების და ყაყანის უფლება მოგვცეს.  თუ რამეს შევძლებდით, ფინანსებითაც კი დაგვეხმარებოდნენ. დეკორაცია–კოსტუმებისთვის. განათება იყო მიზერული, მაგრამ იყო.
მოკლედ, იმდენი ვქენით, რომ დავდგით ინტერმედია "როგორ იწრთობოდა ფოლადი". კლუბი კომკავშირის ქალაქკომის საკუთრება იყო. ასე რომ.
სპექტაკლი იყო თავხედურად გაჯერებული აღაც  მინიშნებებით,
მაგრამ შეგვრჩა, არავინ არ დაგვეტაკა, გაატარეს.  როგორც ექსპერიმენტული სპექტაკლი.
პრემიერის წინ შევიკრიბეთ გალაკტიონის ბაღში. ვინერვიულეთ, და პრემიერაზე დავაგვიანეთ მთელმა შე,ადგენლობამ! ჩავირბინეთ, და ჩვენდა გასაოცრად მაყურებელი გვიცდიდა!ახლობელ მეგობრები და ჩვენი ოჯახების წევრები.
ეს შედევრი, ქლაქკომმა ისე გააბუქა, რომ რაღაც დროის მერე, მეტხის თეატრში, სანდრო მრევლიშვილმა სპექტაკლის დადგმის უფლება მოგვცა, ვნახოთ რა გამოვაო. დაიდგა, პრემიერაც შედგა, უკვე მწარედ მოგვეკერა ქალქკომის ექპერიმენტული თეატრის სახელი. თეატრი რა, მოხეტიალე სადადგმო ჯგუფი ვიყავით, სავსენი იმედებით, გეგმებით და ამბციებით.  მოკლედ, სამ ტანცუეტ, სამ პაიოტ!
ისევ გალაკტიონის ბაღში ვიკრიბებოდით. ვექიფობდით და ერთმანეთს ვაქებდით. დღემდე მიკვირს, საიდან ამ ყველაფრის ფული, ცოტა მაგრამ ხომ გვქონდა არა!?
გადის დრო, და ყველამ  სხვა ქალაქში ამოვყავით თავი.
კიევში.
მაშინ კიევის 1500 წლისთავი აღინიშნებოდა და კიევში მიიწვიეს ქართული დესანტი სპექტაკლების დასადგმელად.
ბატონი დოდო ალექსიძე. ბატონი სანრდო მრევლიშვილი და ჩვენ, გალქტიონის ბაღის შემადგენლობა.
უკვე ყველფერი ძლიერ სერიოზულად იყო. მგზავრობა, სასტუმრო, კვება ჰონორარიც კი!
ცირკებიც მანდ დაიწყო!
თან რა ტემპით!
ძლიერ სასიამოვნო მაგრამ მაინც ერთი დიდი ცირკი იყო.
კიევის ახალგაზრდული თაეტრის დასი  და ტექნიკური პერონალი ჩევნს განკარგულებაში გადმოვდა.
ჩვენ ჯგუფს დაემატა კიდევ ერთი, კოსტუმების მხატვარი, ეკა ჩიგოგიძე.
დავიწყეთ. ყველა თავის საქმეს აკეთებს, ჩვენი, მხატვრების სრულ განკარგულებაში იყო სადადგომო ნაწილსი გამგე, გვარად ჟეჟერა. თავისი საქმის პროფესიონალი და გამოცდილი ადამიანი.
ჟეჟერა იქნებოდა40–45 წლის, დაბალი, მსუქანი კაცი რომელიც სულ სადღაც გარბოდა და ჩვენს მოთხოვნებს ასრულებდა, დეკორაცია, კოსტუმების შეკერვა, უზარმაზარი ზადნიკის დამზადება და საერთოდ ყველაფერი რაც კი სიგიჟე დგვარტყამდა თავში.
დეკორაციის ელემენტი იყო ორი, მისთვის გაუგებარი დეტალი, რომლებიც მას პროსტრაციაში აგდებდა. ეს იყო პისუარი და ქალაქის ქსელის რადიო, აი ის, ქუჩებში ბოძებზე რომ აყენია რადიოფიცირებისათვის.
კოსტუმები გადაიტანა, დაამზადებინა, პისუარი იშოვა, ევრ გაიგო რაში გვჭირდებოდა, მაგრამ იშოვა!  აი, რადიომ კი მაგრად გაჭედა!  ჟეჟერამ რადიო ვერ იშოვა. კალაკოლჩიკი. ვერ შოულობს და მორჩა!დეკორაცია უკვე სცენაზეა დამონტაჟებული. რადიო კი არ არის.
ატყდა დიდი სკანდალი, ავთო თვალებს ქაჩავს და ბოლო ხმაზე მიყვირის მე, სად არის რადიო! მე ვუყვირივარ ჟეჟერას და მეც თვალებს ვუქაჩავ. კაცი გაშრა, გაოგნდა, კარგი ჩაიჩურჩულა, ხვალ იქნებაო და განწირული სახით გაქრა.
მეორე დილას მივედით, რადიო არ არის. ჟეჟერაც არ არის. არ მოსულა. ყველა კითხულობს. არავინ არ იცის სად დაიკარგა.
სადღაც შუადღისათვის მთავრ რაჟისორს ტელეფონოთ ატყობინებენ, რომ ჟეჟერა კიევის კგბშია დაკავებული, სახელმწიფო ქონების ქურდობისათვის! მთავრი რეჟისორი გავარდა, დიდ ხანს იყო კგბში, საიდანაც დბარუნდა ჟეჟერასთან ერთად. საწყალი კაცი, იყო უძინარი, მშიერი, შეშლილი თვალებით, მაგრამ ამაყად მოქონდა რადიო!
თურმე, ჩვენი ისტერიკების მერე, ჟეჟერა წავიდა საოცრად შეუარცხყოფილი, მთელი დღე დადიოდა კიევის ქუჩებში, ათავლიერებდა განათების ბოძებს.გვიან საღამოს კი გამოვიდა ქუჩაში და კრეშჩატიკის მიმდებარე ქუჩაზე აძვრა ხეზე, იქიდან როგორღავ მიუდგა იმ წყეულ რადიოს და დაიწყო მოხსნა. სწორედ ამ საინტერსო საქმიანობისას მას მიადგა მილიცის და ძლივს ჩამოხსნეს ხიდან თან რადიოც მოხსნეს როგორც ნივთმტკიცება და გააქანეს განტოფილებაში. იქ ამ საცოდავს ატენიდნენ დივერსიის მოწყობას, ვინაიდან კიევში უამრავი დელეგაცია ჩამოდიოდა ქალაქის იუბილეზე, მათ შორის ამხანაგი ბრეჟნევი ნახევრად უგონო მდგომარეობაში.
ჟეჟერას საქმე! უკვე საქმე!  ეგრევე გადაიბარა კიევის საქალქაო კგბ–ს სამმართველომ და ამ ბულკივით უწყინარ კაცს ბრალდება, ანტი საბჭოთა ქმედება! მისი ახსნა რომ, ეს სპექტაკლისთვის ჭირდებოდა არავინ არ დაიჯერა და საწყალ კაცს მოუწყვეს სასტიკი პრესი. საქმე უკვე მოახსენს  კიევის კგბს უფროსს, აი რა ყოჩაღები ვართო, და მხოლოდ ამ გენერალმა იკითხა, თეტრში დარეკთ და გადაამოწმეთ ამის ნათქვამიო? მხოლოდ ამის მერე გამოატანეს თეტრის მთავრ რეჟისორს ჟეჟერა და რადიოც კი აჩუქეს, რომელსაც იპარავდა.
საღამოს, ჟეჟერა მოიყვანეს მაგარი შეშინებული, დამფრთხალი, მაგარმ მაინც ამაყი, რომ თავის სიტყვა შეასულა!
როგორც ხდება, რადიო დიდი ზარზეიმით დაამგრეს დეკორაციაზე და.....  მორჩა, როგოც ხდება ხშირად, რადიო აღარ დასჭირდა რეჟისორს, ავთოს.
ესე იყო ამბავი რომელიც დაიწყო გალაკტიონის ბაღში და გაგრძელდა კიევში.
ამდენი წელი გავიდა, ჩვენ კი ყველას გვახსოვს თავისი საქმის პროფესიონალი ჟეჟერა!
ბატონი ჟეჟერა.

P.S,
კიევში სხვა რაღაცეებიც მოხდა, მაგრამ ეს მერე.

კიაზო ბერიაშვილი
29.04.15

გაზაფხული

photo of ELLE ZELMAN

ფისოების თამაში ხომ გინახიათ.

როგორ თავგანწირვით ებრძვიან ერთურთს. გეგონება დახოცავენ ერთმანეთს.

გაიხედავ და ვითომ არაფერიც არ მომხდარა, ლოკავენ ერთმანეთს და სრულ განცხრომაში არიან. 

თუ ძიძგილაობისას მთელმა უბანმა იცის მათი ჩხუბის შესახებ, ამა ვერავინ ვერ იგებს. ხანდისნან თუ ჩაიხუტებიან და ეგაა.

ბიჭი ჯერ ისევ პატარაა, მუდმივად მზადყოფნაშია სათამაშოდ. 

გოგო კი უკვე  ქალია, ახალგაზრდა ქალი. ლამაზი ქალი.

მაგრამ სკამარისია რაიმე ახალი იდეა მიაწოდო და ისევ ბავშვია. აღტაცებული ბავშვი. განხილვისთვის მუდნივად მზად მყოფი. თავისი პოზოციის დასაცავად დილამდე მოკამათე. ამაშია მისი ინდივიდუალიზმიც და მისი ხიბლიც.

ის ბიჭივით  ძაფზე ჩამოკიდებულ სატყუარაზე აღარ რეაგირებს. უბრალოდ თვალი შეიძლება გააყოლოს. ეს არის და ეს. 

ღიმილზეც ხომ ეტყობა, რომ ბავშვიც აღარა და ქალობასაც ჯერ ვერ შეჰეგუებია საბოლოოდ.

ყველაფერი მის საბოლოოდ ჩაოყალიბებაზე მიუთითებს. 

ღიმილი განსაკუთრებით.

ბევრი ღიმილიანი დღე ელით მათ.

კიაზო ბერიაშვილი

ნისანის 23 დღე

სამოთხის ვაშლი.

ასაკოვანი ადამიანები მეკითხებიან: რა არის ეს?
ბავშვები მეკითხებიან: როგორ გამოვიყენოთ ეს?

სტივ ჯობსი
1955 – 20111

ამ კაცმა კაცობრიობას მისცა ვაშლი და აზიარა მომავალს.
მან ბოლომდე მიიყვანა იდეა კომპიუტერისა.
ეს იდეა მთელი 20 საუკუნე ჰაერში ტრიალებდა.
ამ იდეის ხორვშესხმა გახდა ბიძგი კაცობრიობის განვითარების ახალ ეტაპზე გადასვლისა. ბიძგი მისცა ისეთი ტექნოლოგიების შექმნას, რომლბმაც სრულიად ახალ ცივილიზაციურ ეტაპზე გადაიყვანეს კაცობრიობა.
სტივ ჯობსმა შექმნა მოწყობილობა სახელად კომპიუტერი.

ცვლილებები მოხდა არა მარტო ტექნოლოგიების განვითარებაში.
ნელ ნელა ცვლილებები შეეხო უკვე ადამიანის საქმიანობის უკლებლივ ყველა სფეროს.
ყველა და ყველაფერი გახდა ძალიან სწრაფი და აქვე, სადღაც ახლოს არსებული. ხელმისაწვდომი და ყოვლის მომცველი.

სტივ ჯობსი მარტო არ იყო. უამრავმა გენიოსმა შეიტანეს ახალი ეპოქის დადგომაში წვლილი. ფიზიკოსებმა თუ მათემატიკოსებმა, ფილოსოფებმა თუ მწერლებმა. ყველამ ვინც მზად იყო თავი გაეწირა ამ იდეისთვის,

ხელოვანები ნახევარი წამით ადრე გრძნობენ ამ ცვლილებებს, ლაპარაკობენ მათზე, წერენ ამ მოვლენების შესახებ. მოკლედ ყველა ვისაც შეუძლია, აახლოებენ მომავალს. პარარელულად კი კაცობრიობას უყალიბებენ მყარ შეხედულებებს, ფასეულობებს, პერპექტივის შეგრძნებას.

2016 წლის ოსკარის დაჯილდოვების ცერემონიალი ჩვენს თვალწინ გადაიქცა ამ ახალი ეტაპის იდეების ფესტივალად.
თუ გასულ წლებში წამყავნი იყო ადამიანის შინაგანი სამყარო. მისი განცდები და ჩამოყალიბების პროცესი. წელს აღმოჩნდა რომ ყურადღების ცენტრში აღმოჩდნენ ისინი, ვინც იდეებით და რაც მთავარია, პირადი ცხოვრებით მოაახლოვეს ეს ეტაპი. ეს გააკეთეს ყველაფრის მიუხედავად. ავადმყოფობის თუ იდეის სისწორეში დარწმუნებულმა პიროვნებებმა. მათი თავგანწირვის შედეგია სტივ ჯობსის წარმატება და შედეგიანობა. სწორედ ასეთი ადამიანების შესახებ შექმნილი სამი ფილმი გახდნენ წამყავნები წლევანდელ ცერემონიაზე. ეს დაჯლდოვება იქცა მემორიალად იმ ადამისნებისა, რომლბმაც აკცობრიობის აზროვნების მოდელი შეცვალეს.
"60 წლების კროფეების ფილმები წყნარად ჩაანაცვლეს ამ ახალი ეპოქოს ფილმებმა.
სამივე ეს ფილმი ერთსა და იმავეს ჰიმნია. ისინი გვამცნობენ, რომ მსგავსი ფილმები უფრო და უფრო დაიპყრობენ გონებას და გვაზიარებენკააცობრიობის ზრდასრულობას. მთელი 20 საუკუნე ასყმაწვილო სენით იყო ავად. კაცობრიობა კედლებს აწყდებოდა საკუთარი თავის ძიებაში. მოისინჯა ყველა გზა, სექსიდან დაწყებული და ჰიპობით დამთავრებული, ტერორიზმით დაწყებული და კრიმინალური სამყაროს გაიდეალებით დამთავრებული.

წელს პირველად წამოვდნენ წინა პლანზე ახალი ეპოქის ფილმები.
კაცობრიობის ახლი იდეოლოგიის მქადაგებელი ფილმები.
მერწყულის ეპოქის ფილმები.
ინდიგო თაობის ეპოქის ფილმები.
მათი ცხოვრების იდეალების მამკვიდრებელი ფილმები.

ყევლაფრის თეორია
THE THEORY OF EVERYTHING
http://www.imovies.ge/movies/450141401

იმიტაციის თამაში
THE IMITATION GAME
http://www.imovies.ge/movies/450141985

შეპყორბილნი
WHIPLASH
http://www.imovies.ge/movies/450141414

სტივ ჯობსმა ადამის სამოთხის ვაშლი მოგვაწოდა და გაგვიღიმა!

კიაზო ბერიაშვილი
15.03.15

სილუეტი

გინახიათ დასასვენებლად წამოწოლილი უზადო სილუეტი?
ბუნება საოცარი დიზაინერია.
ყველაფერი წონასწორობაშია.
ერთი უწყვეტი ხაზი მისი მისი სტიქიაა.
მოულოდნელობა მისი ფიშკაა.
მას უყვარს ესეთი მოულოდნელი გამონათებები,
რომლებიც ექ გელიან, სადაც წესით არ უნდა ყოფილიყვნენ.
ყველაზე ჩვეულებრივ სიტუაციაში უცებ ხედავ  აი იმ სრულყოფილ ხაზს. სილუეტს.
ამ ხაზის აღქმას თავისი ხიბლი აქვს. გიხარია როცე დაინახავ,
აღმოაჩენ და ხვდები რომ სრულყოფილებას ხედავ.
ეს სილუეტები და ხაზებია სამყაროს დასტური, რომ ის აქ არის.
წამოწოლილია და იცის რომ კარგი ხაზია, კარგი სილუეტი.
სრულყოფილი.

კიაზო ბერიაშვილი
08.03.15

?

ზღვა, მიმოზები, თბილი მზე!

ზღვა, მიმოზები, თბილი მზე!

___________________________________________________

სოხუმი.

ეს ქალაქი მხოლოდ ერთხელ ვნახე.

შეკვეთა გვქონდა შესასრულებელი.

სამთავრობო შენობაზე ჰერბი უნდა აგვეწყო, შეგვეღება და მიგვემაგრებინა. 

გექნებათ ნანახი მინისტრთა საბჭის შენობაზე.

მოკლედ ჩავდით სამი კაცი, ჩავიტანეთდიიდი მახინა.

დაგვაბინავეს ამ სატუმროში სახელად "აფხაზეთი".

შევყდექით მუშაობას.

შაბთ კვირას ვისვენებთ,

მაისის თვეა.

ყვავის მთელი ქალაქი.

სასტუმრო ზედ ბულვარზეა. საღამოობით ბულვარზე ვსეირნობთ.

ოთახის ფანჯრებიც ბულვარზე გადის.

სასტუმროს კუთხეში იყო კაფე. სულ ხალხი ტრიალებდა. ყავას სვამდნენ. 

ახალ ამბებს განიხილავდნენ.

ქუჩაში იყო დადგმული მაგიდები.

ჩიტები უწყვეტ სკანდალებს აწყობდნენ.

რაღაცას ვერ იყოფდნენ,

მოკლედ სერიოზული ხმაური იყო. ე

რთხელაც, შაბათი დღეა.

ფანტსტიური დილაა.

მზე. ტალღები/ აყავევბული, გადაპენტილი ხეები.

სოხუმელების საუბარი ჭიქა ყავასთან. ბევრნი ჩანოსახმელ ლუდს მიირთმევენ.

ჩიტები შუხურობენ. 

თოლიები არ ერევიან მაგრამ აკვირდებიან სიტუაციას.

უეცბ, უჩვეულო ყაყანი ატყდა.

ადგილობრივი ლოთები ეჩხუბებიან, გამყიდველს.

გაირკვა, რომ ლუდი გათავდა!

ინტელიგენტი მოსახლეობა იხრჩობა! მათ სწყურიათ! რა მიმოზები და რა თოლიები! პრობლემაა. სერიოზული პრობლემა!

ჩვენ ამ აკივლებულ, დამაშვრალ იტელექტუალებს  ზევიდან დავყურებთ და ტიპაჟებზე ვერთობით. 

ჩვენ ვისთანაც ერთად ვიყავით ჩასულები, თბილისში ძალიან დიდი რანგის პარტიული ბოსის სიძე იყო და ადგილობრივ მთავრობაში სიტყვა ეთქმოდა. ისინიც ყურადღებით უსმენდნენ და ითავლისწინებდნენ.

მოკლედ ხმაურმა ისეთ დონეს მიაღწია, რომ სიძე წამოხტა და ტელეფონს ეცა. სადღაც დარეკა, ამხანაგი უბილავა იკითხა. 

შეართეს. სიძემ, ბატონ იუზას მოკლედ გააცნო შექმნილი სიტუაცია და დახმარება ითხოვა, ეგების რამე მოგვიხერხოთო.

იმან ეგრევე ვიღაცა გამოიძახა და დავალების არსი გააცნო.  ამან იმას, იმან კიდევ ვიღაცას. მოკლედ ამუშავდა მანქანა რათა ქალაქის ლოთებისთვის უხერხულობა მოესნათ და ჩვენც ამიგვესუნთქა.

სიმართლე რომ გითხრათ, ჩვენ ჩვენთვის ვჩალიჩობდით. ლუდი გვინდოდა ძლიერ! თავის გახეთქვამდე.

გადის სადღაც 20–30 წუთი. კაფესთან ჩერდება სატვირთო მანქანა, და მუშები იწყებენ ბოთლების და კასრების გადმოტვირთვას, ყევლაფერი  ცივი, დაორთქლილი, ლამის გაყინული.  ჩეხური ლუდი მოიტანეს!

დირექტორი შოკშია. ინტელექტუალები უკვე ლოცულობენ. 

ვერავინ ვერ გაიგო, საიდან. რატომ. ამდენი ბოთლი როგორ.

ტელეფონზე ზარია, ვიღაც ინსტრუქტორი რეკავს, ლუდი თუ მოიტანესო აზუსტებს. 

დასტურ!

ამაყად ჩავდივართ კაფეში, ვდგებით რიგში, ვიღებთ  ბევრ ლუდს. სოსისს, შავ პურს და ოტკას!

ეს სიამოვნება დღემდე მახსოვს. 

რამდენი გამახსენდება, კვნესას ვიწყებ!

ზღვა, მიმოზები, თბილი მზე და სრული კაიფი.

იმ დღის მერე იმ კაფის მომარაგებას ყურადღებას აქცევდნენ.

დირექტორმა მიუჩვეველზე, ჯერ თავის მოკვლა სცადა. არ იყო მიჩვეული ასეთ პირობებს. თან არც არაფერს ეუბნებოდნენ! უბრალოდ მოჰქონდათ და მოჰქონდათ!

კიაზო ბერიაშვილი

07.03.15