სიკვდილი ასაფრენ ბილიკზე

დონეცკის აეროპორტმა ჩვენს თვლაწინ შეიძინა საკრალური მნიშვნელობა.
როგორც სატრანსპორტო ობიექტმა მან სრულად დაკარგაფასეულობა.
იგი გახდა სიმბოლო რუსების უაზრო ჭიდილისა უკრაინასათან.
რუსებმა ის თავად აქციეს საკუთარი დამრცხების ინდიკატორად. 

ამ ნანგრევებმა გამოამზეურეს რუსეთის და რუსების ტოტალური სიბრიყვის დონე.

მათ იმდენი ადამოანის სიცოხლე შესწირეს ამ ნანგრევების გროვას, 

იმდენი რუსი ბიდლო შეახოცეს რომ კიდევ ერთხელ დაადასტურეს, რომ მათ ადამიანის სიცოცხლე არაფრად უღირთ, მითუმეტეს თვით საკუთარი მოქალაქეების და მისთვის მებრძოლებისა.
დონეცკის აეროპორტმა ზუსტად დაანახა ყველას რომ ამ შენობების ნანგრევთა გროვას რუსები აღიქვამენ გამარჯვებად ან დამარცხებად მთლიანად ომში. 

ეს ყველაფერი ნათლად მეტყველებს რუსეთის ლიდერთა სრულ სიბრიყვეზე. როგორც ყირიმი შეეტენათ, ასევე ეს ომიც შეეტენათ. 

უკრაინა რეალურად იქცა რუსული ფსევდო იმპერიის და ფსევდო იდენტობის სასაფლაოდ.

რუსებს დაუსახეს ცრუ მიზნები და მისთვის აომეს მთელი წელი. ცრუ მიზნებმა შეიწირეს მათი ეკონომიკა, მათი როგორც ქვეყნის განვითარების პერსპექტივა. მათი პოლიტიკური მანევრების ველი ლამის გააქრეს. რუსეთი ჩამოაყალიბეს კაცობრიობის საფრთხობელად და ტერორსიტულ სახელმწიფოდ რომელსაც დიდი დღე აღარ უწერია. 

რუსეთი დონეცკის აეროპორტის ასაფრენ ბილიკებზე კვდება. განკიცხული და უმეგობროდ.

ამ პლანეტის ავთვისებიაბი სიმსივნის ამოკვეთის უმძიმესი ოპერაციის მოწმენი ვართ. საქრთველოში ამ სიმსივნის მეტასტაზების განეიტრალება ამავე ჭრილში განიხილება ყველა თანამდევი პოსტ ოპერაციული გართულებების თანხლებით.
წიკვინი, რომ პრიმაკოვი, ლავროვი ან პუტინი რაიმე სერიოზულ პრობლემას წარმოადგენენ ქირურგებისათვის, ისეთივე ბლეფია და ცრუ სამიზნე, სატყუარა, გათვლლი პროგნოზირებად გონებასუსტებზე, როგორიცაა ქოცობის იდეა, როგორც ერთმოწმუნეობა.
ამდენად დარჩა მხოლოდ რიტუალური ქმედებები და ცრუ მიზნების თვითგენერირება.
კოსმოსში ნასროლი ბუმერანგი ასამგი ძალით უბრუნედება საწყის წერტილს. რუსეთს.

კიაზო ბერიაშვილი
01.19.15

თელავი

    photo ELLE ZELMANI

სტუმრები.

უცხოელები.

მიგვყავს კახეთში.

თელავი და წინანდალი, მარნები და ენოთეკა.

სანამ სტუმრებმა ისაუზმეს სასტუმროში.

სანამ ავტობუსში ჩავლაგდით და გავედით თელავისკენ,4 საათი გახდა.

ჩვაედით, 

მეფე ერეკლეზე ლექცია.

ქალაქში გასეირნება.

წინანდლის ჭავჭავაძეების სასახლე.

ბაღი.

ჭინანდLის ღვინის ქარხანა.

ენოთეკა.

პირველი შოკი,  ერთ ერთ სტუმარს, ენოთეკის სანახებიდან მასპიძლებმა აჩუქეს მტვრით დაფარული ბოთლით 100  წლის  საფერავი.

სტუმრები გაშეშდნენ და მადლობის ნიშნად რაღაც თავის ენაზე იმღერეს.

პასუხად კახელებმა მღვალჟამიერი დასცხეს და ააცრემლეს სტუმრები.

როგორც შემდეგ გავარკვიეთ ეს არ იყო ბოლო ქვითინი იმ დღეს.

დავბრუნდით თელავში. დავლაგდით თელავის "ინტურისტში".

ვახშამზე დარბაზში გვიწვევენ,

უზარმაზარი სუფრა ბევრ ხალხზე გათვლილი.

გემრიელობები  მაგიდაზე, უამრავი.

თამადა, თელაველი ზორბა კაცი, იშვიათი იუმორით,

მომღერალთა რანდენიმე ჯგუფი. 

მღერიან სოცრად, საოცრებებს.

ჩავუხტეთ მუხრან ბატონსა იწვევს სტუმრებში თვალებიდან გოროზ გამოხედვას! 

ღვინო ჩადგეს ყველანაირი. ღვინო ისეთი, გამარჯობას რომ გეუბნება ჭიქიდან. თან პირადად შენ რომ მოგმართავს.

თამადამ დაიწყო და რა დაიწყო!

რეებს იძახდა, რა ენამზიან სადღეგრძელოებს ამბიბდა, გადარევა შეიძლებოდა.

სტუმრები ენოთეკაში ღვინოს რომ წრუპავდნენ და გავსწავლიდნენ ასე უნდა დაილიოს ღვინოო. იმ სტუმრებს ყანწებს ვერ ვგლიჯავთ ხელიდან. აღარ შეგვიძლია ამდენი სმა! 

ეს ჩვენ, თბილისელ სირიასტიანებს გვეხება,

გვიანია, მომღერლები უკვე სავრცხლებზე და ბოთლებზე უკრავენ.  მედუდკეთა დასტაც მოიყვანეს .

ღამის 2 საათზე ავიშალეთ,

უცხოელებმა იტირეს, ყველა ჩაკოცნეს. ოფიციანტების ჩათვლით.

ავდივართ ნომრებში სადაც დაგვხვა ნიმრებში გაშლილი სუფრები და ღვინო ბოცებით.

სტუმრებს ისტერიულად გაუხარდათ და ბოცებს აეხუტნენ.

სადღაც დილის 5 საათზე დერეფანში გავედით მოსაწევად, გაბუღული იყო ოთახი.

ცოტა ხანში ოთახის კარები იღება და გამოდის ვიღაც სურფა გადაფარებული, მუხლებზე დგას და მოდის. მოკლედ იპარება!

ასევე ხოხვით მიდის ლიფტთან,  გადაფარებული სუფრის ქვეშიდან ყოფს ხელს და ღოლაკს აჭერს.

ჩვენ მდუმარედ ვუყურებთ რითი მორჩება ეს სიგიჟე და ვინ იპარება სუფრიდან.

ლიფტი ამოვიდა, კარები გაიღო,  ტიპი  ასევე შეხოხდა შიგნით და უცებ სუფრის ქვეშიდან გამოხედა, ეშმაკურად გაგვიღიმა და წავიდა.

ღიმილი კარგი ჰქონდა გრაფს, 

კიაზო ბერიაშვილი

01.18.15

თელავი

გრაფი

მაშინაც ახალი წლის ღამე, იყო.
თბილისი.
უბენზინო და ალაგ ალაგ განათებული.
ჟიგული 03, სახელად რიგოლეტო.
შიგნით ხუთი ქართველი და ერთი აწოწილი გერმანელი.
გრაფი ფონ ,,,,,,
მდიდარი, საგავრეულო სასახლის მფლობელი.
მესამე სუფრაზე მივდივართ და გზაში ისმება შამპანური ბოთლებიდან და უკვე ორჯერ მოვიპარეთ ბენზინი უცხო მანქანების ბაკებიდან.
ისევ გავჩერდით. დაიწყო  არა შენ გადადი და არა  შენ.
ამ ჯაჯღანს ყურადღებით უსმენს გრაფი.
ხვდება რაზეა ყაყანი და ამაყად აცხადებს, მე გადავალო!
მთვრლი მიეპარა ერთ მანქანას, უცებ გახსნა ბაკი, ჩაუშვა შლანგი და დაიწყო ბენზინის ამოწოვა 20 ლიტრიან კანისტრაში.
ჩვენ მანქანაში ვზივართ. ვსვამთ.
ვუყურებთ.
კარგა ხნის შემდეგ გრაფმა ამოწოვა ბენზინი, ამაყად გადმოგვხედა და სახე გაუშეშდა.
მას თავზე წამოადგა მანქნის პატრონი და ბედად იმ ქუჩაზე შემოსული ავტო ინსპექციის მანქანა.
გადმოვხტით რიგოლეტოდან.
ჩვენც, პატრონიც, ინსპექტორებიც, ყველანი ნასვამები. ჰო! და გრაფიც.
დაიწყო საქმის გარჩევა,
ყველა ერთად   ლაპარაკობს. გრაფი ხელში შლანგით და კანისტრით, ინსპექტორებს გაკავებული ჰყავთ.
ხმას არ იღებს. უბრალოდ უცნაურად იღიმის.
გნიასში ჩაერთნენ მეზობლებიც.
გრაფს შეშლილი თვალები უხდება.
ამ ამბავში ვართ რომ გრაფი იწყებს გერმანულად კივილს და თვალები უკვე ინსპექტორებს უხდებათ შეშლილი.
გერმანელი რაღაცეებს გაიძახის,
ხმარობს სიტყვებს კომუნისტიშე, ფაქ სოვიეთ  უნიონ და  სხვა საზიზღრობებს.
სადღაც ერთ საათში პოლიციელები მთვრალ თარჯიმანს ეკითხებიან ეს ვინაა ეს ჩათლახიო.
გრაფი ისევ აკივლდა, ვინაიდან უკვე იცოდა რას ნიშნავს ჩათლახი.
იმუქრება გიჩივლებთო.
მთელი ეს ღრიალი და კვილ –წივილი, მოულოდნელად დამთავრდა.
უცებ ინსპექტპრები ხელს უშვებენ გერამნელს და სასტიკ უარს ამბობენ დაკავების აქტის შედგენაზე!
ჩვენო გიჟები კი არა ვართ, აქტშიჩავწეროთ, რომ ახალი წლის ღამეს ბენზინის შლანგით მოპარვაზე მთვრალი გერმანელი გრაფი დავიჭიროთო!
ჯერ ერთი უფროსობა არ დაგვიჯერებს, მეორეცმ  გვეტყვიან ამდენი რამ დაგალევინათო და მოგვხსნიანო!
ამაზე ატყდა ხარხარი. მხოლოდ გრაფს გამოხედვა უფრო შეშლილი გაუხდა.
მოკლედ, შედეგად ყველანი ისევ  მანქანის პატრონმა სახლში შეგვიპატიჟა და გაგლეჯამდე გვასვა ღვინო. თან ყველა ნაცნობს ურეკავდა და ეკაიფებოდა, აბა გამოიცანით ვისთან ერთად ვქეიფიბო ჩემთან სახლშიო!
ბოლოს ყველამ ერთად ვიმღერეთ და ვიცეკვეთ. ცუდად, მაგრამ ხომ ვეცადეთ მაინც არა!?

მე მგონი იმ ღამეს  დავკარგეთ მაპის მიღების შანსი.
რას გაუგებ გერმანელებს!

კიაზო ბერიაშვილი
01.17.15

წინათგრძნობა!

დილა.
გამოვდივარ ქალაქში.
ცენტრი.
მეზობლები.
ღიმილიანი, კეთილგანწობილი გამარჯობა გაგიმარჯოს.
გავდივარ  მთავარ ქუჩაზე.
მიზანი, იქვე. სადგურთან, კუთხეშო ავსტრიული კაფე, ავსტრიული სოსისი, მოთუშული კომბოსტოს მწნილი, ლუდი, კაია! მერე სიგარეტი, ყავა, ხელის აწევით დამშვიდობება კაფეს მეპატრონესთან.
გამოვდივარ ქუჩაში და სეირნობით დავუყევი.
ჩვეული მარშრუტია,
ცივა, მაგრამ მზიანი ამინდი.
ქუჩა სავსე ხალხით.
ყველას საქმეზე მიეჩქარება.
მარტო ტურისტები ათვალიერებენ ყურადღებით ყველაფერს. ფოტოებს იღებენ,
მე  ეს მიზანიც არ  მაქვს. პერველად არ ვარ ამ ქალაქში, უკვე ადგილობრივი მაცხოვრებლის თვალით ვუყურებ უამრავ მაღაზიებს, კაფეებს, ბარებს, გალერეებს, თუ რამე, ეზოებში შევდივარ. მიყვარს აქაური ეზოები, უმეტესობა შუაგულში პატარა შადრევნით.
შესასვლელი გვირაბივით, კედლებში შეჭრილი უამრავი პატარა, უცნაური ბუტიკებით, ატელიეებით. სადაც კერავენ ყველაფერს და ყველასთვის, სიგარეტის ციცქნა მაღაზიებით, მოულოდნელად კუთხეში მიყუჟული ანტკვარის მაღაზია. დახლთან დილიდანვე მოწყენილი სტუდენტი.  მიცნო. გამიღიმა, ყავა შემომთავაზა. მაღაზიასივთ პატარა  ჭიქით. კარგა ხნის უნახავი მეგობარივით გამომკითხა, როგორ ხარ, სახლში რა ხდება. თბილისს გულისმობს. მე, სწავლა როგორ მიდის? ხელს აქნევით ნათქვამი, აჰ! არაფერი საინტერესო. ისევ მე, შენი მეგობარი როგორ არის? ანდრაში ხომ?
კარგად, გაოცებით, გახსოვს? ისიც კარგად. გადავცემ, რომ გახსოვს და მოიკითხე. ესიამოვნება.  აბა კარგად! ხელის ჩამორთმევა. ღიმილი.
ამ შეხვედრის მერე ვიგრძენი, რომ ამ ქალაქში სახლში ვარ.
ისევ ცივი ქუჩა. მივსეირნობ. სად მეჩქარება რო.
სახლში ყოფნის შეგრძნების  გასაძლერებლად ავდივარ ავტობუსში. მსიამოვნებს ეს გრძნობა. მოძრაობისას ფანჯრიდან რაღაც უცნაური მხვდება თვალში. იმდენად უცნაური, რომ ჩამოვდივარ მაშინვე და უკან ვბრუნდები.
სად დავინახე და რა? არ მახსოვს. ნელი ნაბიჯით მივდივარ. ისევ ცივა. უცებ თოვლის წამოვიდა. პირველი თოვლი. დიდრონი ფანტელები.ავიხედე და სახე ვუშვერ. მსიამოვნემს. და, ისევ! კუთხის მზერით ვხედავ იმას რამაც გამაკვირვა. რაღაც კინოდარბაზის სარეკლამო ვიტრინა, ესეც ეზოში! აბა როგორ! იტრინა ქყჩიდან შესასვლელის ორივე მხარესაა. უცნაურია, ეს ვიტრინა პირველად დავინახე. დღეში ათჯერ დავდივარ აქ და არ შემიმჩნევია. პირველდ კი, მაგრამ ვიტრინის გაფირნების დეტალი, რაც მერე დავინახე, ღირდა თოვლში სიარულად კი არა, საერთოდ აქ ჩამოსვლაც.
ვიტრინა აღმოჩნდა   პატარა პორნო კნოთეატრის. შესაბამისი გაფორმებით!
უამრავი ფოტოები ფილმებიდან სცენებით. რატომღაც აქცენტო კეთდებოდა შიშველ უკანალებზე! ქალების, კაცების. მოხუეცბის და ახალგაზრდების, მოკლედ სპეციფიური კიჩის ზეობა! ფოტოები ყველგან, ვიტრინის იატაკზე, კედლებზე, ჭერზე. ყველგან. ფოტოები რატომღაც ყველა იყო შავ– თეთრი.
და...... აი, ეს და ღირდა ყველაფრად!
სრული სიგიჟე! უცნაური! რელობას აბსოლუტურად მოწყვეტილი! კიჩი ბევრი მინახია, მაგრამ ასეთი, იუმორით და ცინიზმით სავსე, უზუსტესი დამოკიდებულებით მოვლენისადმი არსად და არასდროს არ მინახავს!
შიშველი უკანალების  გარემოცვაში იდგა ვლადიმერ ილიას ძე ლენინის პააატარა, ქათქათა  ბიუსტი! წითელი.  დიიდი ბაფთით ყელზე! და რუსული წარწერით:
დიდი ოქტმბრის სოვიალისტური რევოლუცია!
გამახსედა! გამახსენდა! რომ იმ დღეს 7 ნოემბერი იყო!
ვიდექი. მარტო, ციოდა, თოვდა, მე კი გიჟივით ვიცინოდი!
მთელი რუსული ისტორია პრნო კინოდარბაზის მეპატრონემ დაიყვანა უკანალებამდე!
შემდეგ წელს საბჭოთა კავშირი დაიშალა! და ეს ისტორიული მოვლენა პირველმა პორნო კინოდარბაზის მეპაყრონემ იგრძნო!

ბუდაპეშტი, რაკოცის ქუჩა.

კიაზო ბერიაშვილი
01.15.15

დუმილი

რა სჯობია საღამოობით მშვიდ საუბარს, ჭიქა ყავით ხელში. პატარა მაგიდასთან, ვენურ სკამზე წამოსკუპულს. ამ დროს. ასეთ მიმქრალ განათებას. ჩურჩული უხდება ძლიერ. როცა ჩუმად ნათქვამი ბევრად უფრო ჟღერადია და ყვირილის გადაფარვა ძალუძს.
ამგვარი საუბრები ბევრის მთქმელია. ბევრის ამხსნელია სრულიად უთქმელად და ბევრი რამის დამადასტურებელია. ბევრ რამეზე თვალის ამხელია.
ყოველ ჩვენთაგანს გვქონია ამგვარი საუბრები.
ამ დროს სულის სიღრმეში ჩამარხულის თქმაც გიადვილდება ადამიანს. თანაც დარწმუნებული ხარ რომ გაგიგებენ, თავისას აგიხსნიან, მისასაც გაიგებ და გაიხრებ. ჩუმად. ამგვარ სიხარულსაც დუმილი უხდება. ღიმილიც საკმარისია და კიდევ. მზერა, გაგებით, სიყვარულით და სითბოთი სავსე მზერა.
თვალები რომლებიც ნათქვამს ადასტურებენ.
ღიმილი, ჯერ უხერხული. მერე და მერე თავისუფალი. გრძნობით სავსე.
და კიდევ უძირო,  ყოვლის მომცველი სურნელი. მხოლოდ ამ ერთი საღამოს პირის სურნელი.რომელიც გონებაში გებეჭდება სამუდამოდ. რომელიც ამ საღამოს განუმეორებელს ხდის. რომელიც მერე მთელი ცხივრება გენატრება. ეს საღამო, ჩუმი სუაბრი და თქმულის მადასტურებელი ლიმილიანი თვალები. ამვარი საღამოები არ მეორდებიან.
ამიტომაც ჰქვიათ მათ განუმეორებელი.
მეორდება მსგავსი საღამოები, მსგავსი განათებით, ჰაერში გამეფებული დუმილით, ოღონდ არა ის მზერა, არა ის თვალები, არა ის განწყობა და ის თანხმობა.
თვალებით ნათქვამი თანხმობა.


კიაზო ბერიაშვილი
10.01.15

photo ELLE ZELMANI

კომედი ბუფფ!

დრო აირია.
იანვრში უკვე შეიძლება ვთქვათ, რომ თებერევლი დადგა და ხეში წყალი ჩადგა.
ხე არ ვიცი, რუსებს კი წყალი ნაღდად შეუყენეს.
ზუსტად შარშან ამ დროს პუტინს დიდი კივილ წივილით ყირიმი შეტენეს და ეგრევე პოროშენკოც აიეჩიეს პრეზიდენტად. თან შვეიცარიაში რაღაც ფუცნობაზე მოაწერინეს ხელი, რომელიც ამ აბორტის მსხვერპლმა ეგრევე დაარღვია და ნაწყენმა ანგლო–საქსებმა ეგრევე დაიწყეს სნქციების გამკაცრება, ტანკების გამოგზავნა. მოსთხოვეს 50 მილიარდი ევრო ჯარიმების გადახდა და ყოველი შემთხვევისთვის სოხუმ ცხინვალსაც წაეთამაშნენ. ანუ ყირიმი N2 გაუჩალიჩეს.
შედეგად:
ძლიერ აანერვიულეს პუტინიც და რუსებიც,
ისტერიკის პირას მიიყვანეს ივანიშვილ–ღარიბაშვილის კომედი ბუფის ჟანრში მოღვაწე დუეტი და მათი მოდებილო მთავრობა.
ნავთობის ფასი დაიყვანეს თითქმის 40 დოლარამდე.
ქოცების იდეოლოგია (არ არსებული) დასვეს პლინტუსის დონეზე დაბლა.
ეგ კი არა, ეხლა კორკოტაც გამოაკუნტრუშეს არენაზე.
ჟვანიას თავიდან მოაკვლევინეს თავი.
ნარმანიას დაუნდობლად აპარინეს მაყუთი ბიუჯეტიდან.
მიშა კიევში დაშლიგინებს და თბილისის რეისზე იაფ ბილეთს ჩალიჩობს თავისთვინ და ადეიშვილისთვინ. თან ერთ მიმართულებას ითხოვს. აქეთ. აქეთ.
ამ ორს დაემატებათ 200–300 ჟურნალისტი. ყველა კამერიანი და ყველა ნერვიული. აღფრთოვანებული მასების დახვედრა და იმ კომედი კლაბის პერსონაჟების წასვლა ხომ უნდა აღბეჭდონ არა?
ჰამაც მერკელიც ჩამოვა და ბიძინას და ირაკლას იუდას კოცნით დააჯილდოვებს და პირადად მიაცილებს უკანასკნელ გზაზე!
შეშლილი რუსების საამებლად ვოვამ არაყზე ფასი დასწია და რასულ ჰამზატოვის პოეზიას მეძალა. პრორშენკომ და მაკკეინმა დონეცკის მოხრჩობა დაიწყეს, ვოვას მაგიორში იეფად როშეს შოკოლადები გაუგზავნეს და გაზის ვალი გაქვითულიაო ჩაისისინეს.
ნორა დეიდა მოსკოვში არ შეუშვეს, რათ გინდა ამდენი ცებოს მაკასინებიო. რვაფეხაა შენი ტანტულიკები თუ რაშია საქმეო.
კვლავ უკვე ამის შედეგად ნარმანია დარბის ბოტასებში და მაგიდაზე შემხტარი თბილისელებს ანახებს პასპორტს და ყვირის, არის თუ არა ეს პასპორტიო!
სიმამრიჩმა ყბა ააგდო და თავი შეუშვურა.
ინაშვილის ქალმა იტირა. გრიგოლიას ქალი კივის. ბესელიამ ჰინდის ენაზე დაიწყოო ლაპარაკო და ამიტომ მას უკვე ვეღარავინ ვერ იტანს. ვოლსკიც კი.
ამ ეპიკურ სურათს გედიმ გადაუშხუილა და ტბაში ჩაემძლეყვა, ჩაიკოვსკის სახელობის პარკში.
დშნ დცნ! დშნ დცნ! აეეეეეეეეეეეე!

კიაზო ბერიაშვილი
06.01.15
შორსმჭვრეტელი

Ёжики в тумане

                                                                                photo ELLE ZALMANI

ეს ფოტო კაი ხანია მაქვს,

ნაცნობი მისტიურობით და ძლიერ ნაცნობი გარემოთი.

სულ ვგრძნობდი, რომ რაღაც დდიდ ხნის ნანახის ასლია.

DEJA VU წმინდა წყლის

დღეს კი 2015 წლის 1 იანვარია.

გუშღამ ერმა იქეიფა.

დასალევი დალია. 

გასაძიძგნი გაძიძიგნა.

ჩაკრულო დააგუგუნა, 

მუხრაბ ბატონს მეათასედ მიხტომით და თავს ბანის დაქცევით დაემუქრა, 

ამაყად მიმოიხედა და პუპლუმზ!......................................

აღმოაჩინა რომ კვლავ ხელის ცეცებით უწევს მოძრაობა. 

მუხრან ბატონობის დამჩემებელი ისევ ტახტზეა გადაგორებული და ციკან  შესანსლული მაძღრად ფშვინავს.

ნერვიული ერი ჩვეულად ანერვიულდა და დაბინდულ გონებაში ჩვეული ნისლი აღმოაჩინა ირგვლივ.

ტანჯვას დღესასწაულით მალე ჩაანაცვლებს ყოველდღიურობით წვალება.

გადაპატიჟება გადმოპატიჟებაში კიდევ ორი კვირა გაილევა. 

ცალყბა, მეორე სიაფნდ შობასა და მეორე ახალი წელსაც სუფრაზე ღრიალით აღნიშნავს და სამშობლოს გაბრწყინების შრომით ფერხულში ჩაებმება. 

ამასაც ჩვეულად უაზრო სიტყვების ბრახაბრუხით გააკეთებს. 

სიაფანდი მუხრან ბატონის ცრუპენტელა მოურავი კვ;ავ სანთლით ხელში პერიოდილად წამოიყვირებს ვხედავ. ვხედავ! მესმის. მესმის! 

ერიც ჩველად წამოიკნავლებს, ოოო, დიდო ბატონ! ოოო. დიდო მოურავო! გვჯერა. გვჯერა. მაგრამა, ისა დააა....... რომ გვშია? არაა? ეგ არაფერი? კარგი! მაგისიც გვჯერა. როგორც თქვენ იტყვით. ოოო, დიდო.

ერთი ეგ არის, რომ ამ ერში გენეტიკურ დონეზეა გაშეშებული, რომ მუხრან ბატონთან მიხტომა საქები საქმეა. ჩაუქობაა. 

ჰოოდაააა, გოგოებო და ბიჭებო! დიდ ბატონო და დიდო მოურავო. ემანდ მართლა რომ არ დაიცადონ მომავალ წლამდე. აი, გაჯუტდნენ, გაჯიქდნენ და კბილებს შორის ჩარჩენილი ციკნის ნარჩენებზე აღეგზნონ. მაშინ რა? აი მაშინ რა? მაგ დროს ნებისმიერი პასუხი შეძლება არადამაკმაყოფილებლა ჩაითვალოს. ამას მერე თავდავიწყებას უწოდებენ თუ გულყრას. აჰ! აღარ ექნება მნიშვნელობა!

ისე კი მაინც მე მგონი მაინც აჯობებს ცოტა ხანს მოცდა. პერიოდული და ისტერიული შეკივლებების გარეშე. თანამდევი დამუნათებით, მუშტი არ იხმაროთ ქართველნო! ქართველები არ ვართ კაცო!?

ასეა დიდო ბატონო და დიდო მოურავო.

ასეა, და მერე ქვითინი არ იყოს!

ჰასკაცა?

ჰოდა ენგრეეე.

გილოცავთ ახალ წელს.

ჯერ კიდევ გილოცავთ.

მერე ვნახოთ.

ადიოს ჩვენო გიჯმაჟებო.

კიაზო ბერიაშვილი

01.01.15