წინათგრძნობა!

დილა.
გამოვდივარ ქალაქში.
ცენტრი.
მეზობლები.
ღიმილიანი, კეთილგანწობილი გამარჯობა გაგიმარჯოს.
გავდივარ  მთავარ ქუჩაზე.
მიზანი, იქვე. სადგურთან, კუთხეშო ავსტრიული კაფე, ავსტრიული სოსისი, მოთუშული კომბოსტოს მწნილი, ლუდი, კაია! მერე სიგარეტი, ყავა, ხელის აწევით დამშვიდობება კაფეს მეპატრონესთან.
გამოვდივარ ქუჩაში და სეირნობით დავუყევი.
ჩვეული მარშრუტია,
ცივა, მაგრამ მზიანი ამინდი.
ქუჩა სავსე ხალხით.
ყველას საქმეზე მიეჩქარება.
მარტო ტურისტები ათვალიერებენ ყურადღებით ყველაფერს. ფოტოებს იღებენ,
მე  ეს მიზანიც არ  მაქვს. პერველად არ ვარ ამ ქალაქში, უკვე ადგილობრივი მაცხოვრებლის თვალით ვუყურებ უამრავ მაღაზიებს, კაფეებს, ბარებს, გალერეებს, თუ რამე, ეზოებში შევდივარ. მიყვარს აქაური ეზოები, უმეტესობა შუაგულში პატარა შადრევნით.
შესასვლელი გვირაბივით, კედლებში შეჭრილი უამრავი პატარა, უცნაური ბუტიკებით, ატელიეებით. სადაც კერავენ ყველაფერს და ყველასთვის, სიგარეტის ციცქნა მაღაზიებით, მოულოდნელად კუთხეში მიყუჟული ანტკვარის მაღაზია. დახლთან დილიდანვე მოწყენილი სტუდენტი.  მიცნო. გამიღიმა, ყავა შემომთავაზა. მაღაზიასივთ პატარა  ჭიქით. კარგა ხნის უნახავი მეგობარივით გამომკითხა, როგორ ხარ, სახლში რა ხდება. თბილისს გულისმობს. მე, სწავლა როგორ მიდის? ხელს აქნევით ნათქვამი, აჰ! არაფერი საინტერესო. ისევ მე, შენი მეგობარი როგორ არის? ანდრაში ხომ?
კარგად, გაოცებით, გახსოვს? ისიც კარგად. გადავცემ, რომ გახსოვს და მოიკითხე. ესიამოვნება.  აბა კარგად! ხელის ჩამორთმევა. ღიმილი.
ამ შეხვედრის მერე ვიგრძენი, რომ ამ ქალაქში სახლში ვარ.
ისევ ცივი ქუჩა. მივსეირნობ. სად მეჩქარება რო.
სახლში ყოფნის შეგრძნების  გასაძლერებლად ავდივარ ავტობუსში. მსიამოვნებს ეს გრძნობა. მოძრაობისას ფანჯრიდან რაღაც უცნაური მხვდება თვალში. იმდენად უცნაური, რომ ჩამოვდივარ მაშინვე და უკან ვბრუნდები.
სად დავინახე და რა? არ მახსოვს. ნელი ნაბიჯით მივდივარ. ისევ ცივა. უცებ თოვლის წამოვიდა. პირველი თოვლი. დიდრონი ფანტელები.ავიხედე და სახე ვუშვერ. მსიამოვნემს. და, ისევ! კუთხის მზერით ვხედავ იმას რამაც გამაკვირვა. რაღაც კინოდარბაზის სარეკლამო ვიტრინა, ესეც ეზოში! აბა როგორ! იტრინა ქყჩიდან შესასვლელის ორივე მხარესაა. უცნაურია, ეს ვიტრინა პირველად დავინახე. დღეში ათჯერ დავდივარ აქ და არ შემიმჩნევია. პირველდ კი, მაგრამ ვიტრინის გაფირნების დეტალი, რაც მერე დავინახე, ღირდა თოვლში სიარულად კი არა, საერთოდ აქ ჩამოსვლაც.
ვიტრინა აღმოჩნდა   პატარა პორნო კნოთეატრის. შესაბამისი გაფორმებით!
უამრავი ფოტოები ფილმებიდან სცენებით. რატომღაც აქცენტო კეთდებოდა შიშველ უკანალებზე! ქალების, კაცების. მოხუეცბის და ახალგაზრდების, მოკლედ სპეციფიური კიჩის ზეობა! ფოტოები ყველგან, ვიტრინის იატაკზე, კედლებზე, ჭერზე. ყველგან. ფოტოები რატომღაც ყველა იყო შავ– თეთრი.
და...... აი, ეს და ღირდა ყველაფრად!
სრული სიგიჟე! უცნაური! რელობას აბსოლუტურად მოწყვეტილი! კიჩი ბევრი მინახია, მაგრამ ასეთი, იუმორით და ცინიზმით სავსე, უზუსტესი დამოკიდებულებით მოვლენისადმი არსად და არასდროს არ მინახავს!
შიშველი უკანალების  გარემოცვაში იდგა ვლადიმერ ილიას ძე ლენინის პააატარა, ქათქათა  ბიუსტი! წითელი.  დიიდი ბაფთით ყელზე! და რუსული წარწერით:
დიდი ოქტმბრის სოვიალისტური რევოლუცია!
გამახსედა! გამახსენდა! რომ იმ დღეს 7 ნოემბერი იყო!
ვიდექი. მარტო, ციოდა, თოვდა, მე კი გიჟივით ვიცინოდი!
მთელი რუსული ისტორია პრნო კინოდარბაზის მეპატრონემ დაიყვანა უკანალებამდე!
შემდეგ წელს საბჭოთა კავშირი დაიშალა! და ეს ისტორიული მოვლენა პირველმა პორნო კინოდარბაზის მეპაყრონემ იგრძნო!

ბუდაპეშტი, რაკოცის ქუჩა.

კიაზო ბერიაშვილი
01.15.15