იმედმეიქერები

ზებო ხომ გახსოვთ?
ის იყო პირველი იმედის შემქნელი კაცი.
იმედმეიქერი.  მოკლედ "იმ"
ტექნიკა წინ წავიდა ზებოს მერე.
დღეს "იმ"–ები გვირაბებში აღარ ზიან.
აღარც თოკი უჭირავთ ხელში.
ზარი კაი ხანია ჯართშია ჩაბარებული.
ისინი ეხლა ლიმუზინებში სხედნან და ნერვებს არ იშლიან არაფერზე.
საერთოდ არაფერზე.
"0"!
მათ, "იმ"–ებს, ნეტარი და ცოტა ბრიიყვული ღიმილი დასთამაშებთ ბაგეებზე.
არა,  ზოგს პირი გახევაზე აქვთ დაყენებული.
საქმეს ესე სჭირდება.
ზოგს მცირედი დორბლიც კი გადმოდის ნიშნად იმისა, რომ ყველაფერი კარგადაა და უკეთესადაც იქნება.
ასე, მე–3 ან მე–4 წელს.
სიფრები არაა მთავარი.
მთავარია სახეზე ოპტიმიზმი, ცოტა დორბლი და უკიდეგანო იმედი, რომ ამ დორბლს ვერავინ ამჩნევს.
გარდა ევროპა–ამერიკისა და ტლუ აფრიკელების გარდა.
ეხლა, სონა ბებო ან ნიკალა პაპა თუ შეამჩნევენ, ეგ უკვე მათი პრობლემაა.
პირადი.

კიდევ, ჩემნაირი გონებასუსტები დარბიან შუკა–შუკა და დასავლეთიდან ნაკარნახებ ტექსტებს ჩხავიან.
იჩხავლონ. დიახ! იჩხავლონ!
ამით მაინც ვერ შეაჩერებენქართველთა დორბლიზაციას.
მათ ჩხავილზე "იმ"–ები უფრო დიდი ნერწყვის გამოყოფით პასუხობენ და ციკანსა და "მადამ კლიკოს" შთანთქმას უმატებენ.

ერთი ისაა, რომ დროშებს ხან სად დაურჭობენ და ხან სად. თან ვინ?!
ურთიერთობა დალაგებულნი.
მალე დროშებს უკვე გაურჭობენ. მაგრამ ეგ არაა პრობლემა.
ჭეშმარიტი  "იმ" ამ მოსალოდნელ მოულედნოლებასაც ამაყი ნიკაპაწევით და აპრეხილი თითით უნდა დახვდეს.

თითი მიმართულებაა. გაფრთხილებაა. შდექ–მიშამია და ბევრი სხვა ოხობა. მოკლედ, "იმ"–ის აუცილებელი ნიშანთვისებაა, დირბლი, ამაყი მიკაპ გდება და აპრეხილი თითი.
აი თითი!
აი დორბლი!
აი, ნიკაპი!
ეგაა რაღა.
საქმე გაკეთებულია.

მტრულად განწყობილმა ელემენტებმა კი:

იჩხავლონ.
იჩხავლონ.
იჩხავლონ.
ბიდზინ!

ასე შენდება ის რაც ტექნიკურად ვერ შენდება.
შანსი არაა.

შანსი რა.
 არაა და მორჩა!