რუსები ბოლო დღეებია, სათაგურების ტკაცა–ტკუცის გამაყრუებელ ხმაურში ცხოვრობენ.
პუტინ ხუილო არ ყოფილა ზუსტი დახასიათება.
ის ხუილოც არ არის.
უბრალოდ “ხ”… უფრო ზუსტია.
თებერვლიდან მოყოლებული ტონობით ყველი დახარჯეს მის სათაგურში შესატყუებლად.

ყირიმი –ტკაც!
“ნოვოროსსია” – ტკაც!
ოდესა – ლაწან! (გაიჯეჯილა და იმიტომ)
ჟენევა – ტკაც!
გაერო – ტკაც!
NATO – მიაუუუ!!!
სანქციები – ტკაც, ტკაც, ტკაც!
პოროშენკო – თავში ბრახან!
მიშას რიტუალური სირბილი კიევში – რეანიმაცია!!!!!!!
სლავიანსკი – ტკაცან!
კრამატორსკი – ტკაცან!
დონეცკი – მალე დაიტკაცუნებს.

აქეთ, ჩვენსკენ.

ჩვენა რაა ბატონო! ჩვენ რაა!
აი,  ეს დებილი რისი გამკეთებელია?  არ დაიჯეროთ!  თქვენი ვარ თქვენი! თქვენს კეთილ თვალებს ვენაცვალეთ!
აი, ნახეთ. გადმოსწიეთ. არა გადმოსწიეთ და მერე გაგვიბრაზდით.
აი, ხომ ხედავთ! ამ ჩლიფინას ხომ ხედავთ. ესეთები იცით რამდენი გვყავს?!?
ეხლა, მოვაწერეთ რაა. ამის ხელმოწერის ფასი ბატონო, ნოლია. ნოლი!
ეს ისე, ვითომ ვითომ!  გულში არ ჩაიდოთ ბატონო. გეკადრებაათ?!
ა, ინებეთ, უგულავა. პაწა გული მოიფხანეთ.
ის არ ჩამოდის და რა ვქნათ?
სამაგიეროდ,  მოსახლეობა კვლავ აღგზებულია და გახარებული. დიადი პერსპექტივების მოლოდინშია გატრუნული.
განსაკუთრებით,  ბიბლიოთეკარები და ფოტოგრაფები.

მოკლედ აქაც – ტკაც!

ამაზე ამბობდნენ მიხვრა-მოხვრით ცნიბილი ქართველები:
ბაბოი ტკაც!

კიაზო ბერიაშვილი
თადარიგის ტკაცოლოგი